Η Πραισός και η περιοχή της. Praesos and it;s area



Στο κέντρο της χερσονήσου της Σητείας ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουν οι δυο βραχίονες του ποταμού που στην αρχαιότητα λεγόταν Δίδυμος ή Στόμιος βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Πραισού πρωτεύουσας των Ετεοκρητών και η περιοχή με τους οικισμούς που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν την κοινότητα Πραισού δηλαδή τα χωριά Βαβέλοι (σήμερα Νέα Πραισός) Κανένες (σήμερα Άγιος Σπυρίδωνας) τα ερημωμένα πρόσφατα χωριά Καλαμαύκι και Παντέλι και τα ερειπωμένα από παλιά Πρασοί (ερήμωσε γύρω στο 1651) και το μετόχι Πετρούνια (ερημωμένο κάποια εποχή από τη χολέρα).





Η Ελληνιστική Πραισός καταστράφηκε γύρω στο 145 π. Χ. «Κατέσκαψαν δ’ Ιεραπύτνιοι Πραισόν» λέει ο Στράβων.
Η καταστροφή της δεν σήμανε το τέλος του αρχαίου κόσμου και του πολιτισμού στην περιοχή μας όπου η ζωή συνεχίστηκε όπως δείχνουν όχι μόνο διάφορα ίχνη από την επόμενη ιστορική περίοδο εκείνη της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αλλά και η συνέχιση του ονόματος της μέσα από το ερημωμένο σήμερα χωριό Πρασοί που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου της Α Ακρόπολης που και αυτός μέχρι σήμερα ακούγεται ως Πρασοκέφαλο δηλαδή λόφος των Πρασών.
Δεν γνωρίζουμε πολλά για την Βυζαντινή περίοδο και την αραβοκρατία. Το χωριό Κανένες θεωρείται ότι ιδρύθηκε από Βυζαντινό εξόριστο ευγενή ή στρατηγό.
Η Ενετοκρατία στην Κρήτη ξεκίνησε από το 1212 και γύρω στο 1645 η περιοχή μας άρχισε να υποδουλώνεται σταδιακά στους Τούρκους. Για την Ενετοκρατία έχουμε μαρτυρίες από αρκετές πηγές και μνημεία που έμειναν στην περιοχή κυρίως εκκλησίες. Με την εισβολή των Τούρκων καταστράφηκε ολοσχερώς το χωριό Πρασοί και μισοερημώθηκαν τα άλλα. Οι Βαβέλοι και το Καλαμαύκι σταδιακά μετατράπηκαν σε αμιγώς Οθωμανικά χωριά, όχι όμως και ο Κανένες που έμεινε προπύργιο του Χριστιανισμού. Ο μικρός οικισμός Παντέλι έχει μια παρουσία από τον 14ο αιώνα. Η Τουρκοκρατία ήταν οδυνηρή για τους κατοίκους που μπόρεσαν να απαλλαγούν από την τυραννία αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε ξαναζωντάνεψαν οι οικισμοί για να οδηγηθούν στον μαρασμό με το κύμα της αστυφιλίας των τελευταίων δεκαετιών.

Ένας τεράστιος πλούτος από ιστορικές μνήμες, παραδόσεις, ήθη, έθιμα αλλά και τεκμήρια του λαϊκού πολιτισμού χάνονται. Η Κιβωτός της Πραισού έχει συμβολικό χαρακτήρα. Σαν άλλος Νώε συγκεντρώνω εδώ και μια εικoσιπενταετία ότι μπορεί να σωθεί από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές της εποχής μας

Έχω σχεδόν ολοκληρώσει την καταγραφή της τοπικής διαλέκτου, της ιστορίας διαχρονικά, λαογραφικού υλικού (θρύλους, παραδόσεις, δημοτική ποίηση και άλλα ). Επίσης έχω καταγράψει ένα μεγάλο μέρος της χλωρίδας (συνοδευόμενο από φωτογραφικό υλικό) και της πανίδας (ποιμενικά και άλλα) αλλά και τα τοπωνύμια προσπαθώντας να ανιχνεύσω τι κρύβεται πίσω τους. Οι ναοί με τους θρύλους τους αλλά και η ανίχνευση της ιστορίας τους είναι ένα άλλο κομμάτι που επεξεργάζομαι.
Πρόσφατα προχώρησα σε δοκιμαστική έκδοση μέρους του υλικού . Συγκεκριμένα εξέδωσα μέσω του Πολιτιστικού συλλόγου της Πραισού που έχει αναλάβει και την διακίνηση, τον Α τόμο της εργασίας μου : "Λαογραφικά από την περιοχή Πραισού Σητείας και ιστορίες από την ευρύτερη περιφέρειά της" καθώς και το πόνημα
"Δημώδεις παραδόσεις, θρύλοι, ιστορίες, αρχαίοι μύθοι, παραμύθια από την περιοχή ΠΡΑΙΣΟΥ Σητείας και τη ευρύτερη περιφέρειά της"

Αν και απώτερος σκοπός μου είναι η έντυπη έκδοση και του λοιπού υλικού που έχω συλλέξει, το διαδίκτυο είναι ένας τόπος που μπορεί να δώσει κανείς μια εικόνα του τόπου του. Ξεκίνησα με την πρόθεση να κάνω ένα ακόμη site σαν τα χιλιάδες άλλα. Στην πορεία όμως είδα ότι ήταν αρκετά γοητευτικό να δώσω αυτό που θέλω με ένα πιο ποιητικό και πρωτότυπο τρόπο. Να δώσω το ότι έχω συμπεριλάβει στην έννοια Πραισός δηλαδή την διαχρονική ιστορία, τις παιδικές μου μνήμες, την έμπνευση μου από το τοπίο, τις φαντασιώσεις μου, μέσα από ένα τρόπο όπου το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα και η φαντασία με την ποίηση. Έτσι παρ' όλες τις τεχνικές δυσχέρειες στον χειρισμό της επεξεργασίας των εικόνων νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσω έτσι ή και έτσι.
Το πέρασμα μου από την αγιογραφία έχει επηρεάσει την αισθητική μου (αδιαφορία για την προοπτική, πολλαπλά επίπεδα, το μεταφυσικό).
Χρησιμοποιώ στοιχεία που με γοητεύουν και αποδίδουν καλύτερα αυτά που θέλω να δώσω όπως από την Κλασσική τέχνη, τους Οριενταλιστές και Προραφαηλίτες ζωγράφους, και τελικά και κυρίως από το σουρεαλισμό που είναι πανταχού παρών, χωρίς να αποφεύγω όπου χρειάζεται την κλασσική παρουσίαση. Η ενσωμάτωση στοιχείων της λαϊκής τέχνης στις ταινίες του μεγάλου Γεωργιανού σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνωφ με έχει γοητεύσει αφάνταστα και σε πολλά ταμπλώ είμαι επηρεασμένος από την αισθητική του. Τα κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη επίσης είναι μια άλλη πηγή έμπνευσής μου.
Σε πολλές συνθέσεις για την αρχαία Πραισό χρησιμοποιώ αγάλματα και αγαλματίδια, θέλοντας να δείξω το πέτρωμα του χρόνου σαν να είναι οι φιγούρες πια απόμακρες και πετρωμένες. Στις πιό πολλές αναπαραστάσεις οι πρωταγωνιστές δείχνουν να ποζάρουν στον φακό σαν τις παλιές φωτογραφίες όταν όλη η οικογένεια στηνόταν απέναντι από αυτόν που την απεικόνιζε.
Η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα μου δίνει την δυνατότητα της υπέρβασης κάνοντας τους πρωταγωνιστές να χάσουν την δραματικότητά τους και να μετατραπούν σε διακοσμητικές φιγούρες. Τη δυνατότητα μιάς εικαστικής αναπαράστασης τους, κάτι σαν τις πόζες σε συνθέσεις της Αρ Νουβώ.
Αλλά κυρίως όλα έχουν μια θεατρικότητα. Εμείς είμαστε οι θεατές μιας παράστασης και οι πρωταγωνιστές απευθύνονται σ' εμάς.

Ερρίκος Πέτρου Σκουλούδης

In the center of Sitia’s peninsula between the valleys formed by the two branches of the river called in ancient times Didymos(Twin) or Stomios are the ruins of Praesos the ancient capital of Eteocretans and the area with the settlements which until recently were the community of Praisos : The villages Vaveli ( Today New Praisos) Kanenes ( today St. Spyridon), the recently desolated villages Kalamafki and Pandeli and the ruinous now village of Prassi (abandoned around 1651) and the settlement Petrounia (once ravaged by cholera).

In Praisos area vast installment begins during the Middle Minoan period (2100-1650) when it appears to have built most of the megalithic structures, and since then we have a continuous habitation.
The city of Praisos was founded around 1100 BC and coincides with the Dorian invasion and had a continuous life for about 1000 years. Praisos was the capital of Eteocretans the pure descendants of the Minoans who were gradually joined the Mycenians and later were repulsed eastwards by the Dorian conquerors. The city was spread over three hills or Acropolis .
In the city remained a language written in the Ionic alphabet that of Eteocretans still a mystery for linguists. The period of greater prosperity was during classical and early Hellenistic times when we have like other cities of Crete, Doric institutions.

Hellenistic Praisos was destroyed around 145 BC by Ierapytnians .

Life continued in the village known until today as Prassi located at the foot of the main Acropolis

We do not know many things about the Byzantine period and the Arab occupation. The village Kanenes was found according to the legend by a Byzantine exiled nobleman or General with the same name.
The Venetian period in Crete began in 1212 and around 1645 our region was gradually enslaved by ottomans. During the Venetian period many churches were built. With the invasion of the Turks the village Prassi was destroyed completely and other villages were devastated or lost the three quarters of their population. The remaining populations of Vaveli and Kalamafki gradually not standing the oppression were converted to islam but not Kanenes which remained a stronghold of Christianity. The small village of Pandeli has a presence since the 14th century. The ottoman period was painful for people who could be released in the early 20th century from it’s tyranny after many revolutions. After the liberation the setllements revived and the destroyed churches were reconstructed. The settlements were led to decline in recent decades because of the wave of urbanization.

A huge wealth of historical memories, traditions, customs and items of popular culture are lost. The Ark of Praisos is symbolic. Like other Noah i am gathering what can be saved from the cataclysmic changes of our time
I have almost completed recording the local dialect, local history through the ages, folk material (legends, traditions, folk poetry and more). I've also recorded a large part of the plants (with photos), the legends and history of the churches of the area etc. Recently i published with the help of the Cultural Association of Praisos the first two volumes of my work.
With this blog i have started presenting with a more poetic way the history and folklore of Praisos area and that of the greatest area of Sitia’s province. Exactly what i have included in the meaning Praisos and Sitia:Their history, my childhood memories, my inspiration from the landscape, my fantasies, through a way where the dream merge with reality and fiction with poetry.

My involvement with painting of byzantine icons and their style has influenced me (ignoring the prospectivity, multiple levels, metaphysical).
I use data that I love as from the classical art, the orientalists and Pre-Raphaelite painters, and finally and above all I am inspired by surrealism which is ubiquitous, but where necessary I don’t avoid the classic presentation. The incorporated elements of folk art in the films of the great Georgian director Sergei Parajanov fascinates me and in many panels influences my aesthetics. The collages of the great Greek poet and Nobel prize winner Odysseus Elytis is also another source of my inspiration.
In many of my compositions for ancient Praisos I use statues and figurines, wanting to show the petrifaction of time as if the figures are isolated and petrified. In most representations the actors seem to pose like in the old photos facing the camera.

The distance from the events gives me the possibility of an overrun by the protagonists who lose their drama and are turned into ornamental figures. The possibility of a pictorial representation, something like the poses in Art Nouveau.
But mainly all have a theatricality . We are the viewers of a performance and the actors are addressed to us.

Errikos Skouloudis


Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Η γέννηση του Δία και το Δικταίο Άντρο (στα στειακά βουνά). God Zeus nativity and Dicteon Andron (cave) in Sitia's mountains

Ο Δίας ήταν η κύρια θεότητα που λατρευόταν στην Πραισό.
Ήταν γιός του Κρόνου και της Ρέας. Κάθε φορά που γεννούσε η Ρέα, ο Κρόνος ζητούσε το βρέφος τυλιγμένο στα σπάργανα και το κατάπινε. Η Ρέα που ταυτίζεται με την Φρυγική θεά Κυβέλη συνοδευόταν από ένα εκστατικό θίασο τους Κορύβαντες ή Κουρήτες. Όταν ήταν καιρός να γεννηθεί ο Δίας η Ρέα κατέφυγε στην Κρήτη όπου υπάρχουν διάφοροι μύθοι για τον τόπο που τον γέννησε. Τον έκρυψε σε ένα σπήλαιο και για να μην ακούσει τα κλάματά του ο Κρόνος επιστράτευσε τους Κουρήτες που χόρευαν δαιμονισμένα χτυπώντας τις μεταλλικές ασπίδες τους. Μια αίγα η Αμάλθεια που την φυλούσε ένας χρυσός σκύλος, δημιούργημα του Ηφαίστου, πρόσφερε το γάλα της στο νεογέννητο θείο βρέφος. Κατά τον Αθηναίο περιστέρια ανέθρεψαν τον Δία φέρνοντας του από τις όχθες του Ωκεανού την αμβροσία. Επίσης ένας αητός φτερούγιζε κάθε βράδυ τους αιθέρες για να φτάσει στην πηγή με το νέκταρ και να το φέρει στο Δία.

Που ήταν το σπήλαιο που γεννήθηκε το θείο βρέφος; Όπως λέει ο Ελευθέριος Πλατάκης: Μέχρι προ τινός επιστεύετο, ότι το σπήλαιον της κατά τον μύθον γεννήσεως του Διός είναι το άνωθεν του Ψυχρού Λασιθίου τοιούτον, το από του τέλους του π. αιώνος κ.ε. καλούμενον Δικταίον Άντρον. Η εσφαλμένη αύτη άποψη ήτο φυσικόν να διατυπωθή, αφ’ού πολλοί αρχαίοι συγγραφείς, έστω και ασαφώς εν πολλοίς ομιλούν εν προκειμένω περί της Δίκτης, η οποία κατά περίεργον τρόπον εταυτίσθη από των αρχών του αιώνος μας με τα μεταξύ Λασιθίου, Βιάννου και Ιεράπετρας όρη, ενώ η Δίκτη των Αρχαίων τοποθετείται πολύ ανατολικότερα, εις την περιοχήν της Σητείας»

Ο Πώλ Φώρ έχοντας υπόψη τα πιο πάνω που τοποθετούσαν την Δίκτη ανάμεσα σε Πραισό και Σαμώνιο, ερεύνησε για το Δίκταιο Άντρο στην περιφέρεια του όρους Μόδι. Ανάμεσα στα σπήλαια που ερεύνησε ήταν και κάποια στην περιοχή Πραισού(Χελιδονιές, Χαυγάς, Κηπιά) αλλά και στην ευρύτερη περιφέρεια της (Μαρνιά, Γιδάρη Λάκκο) για να καταλήξει ότι ίσως έχει χαθεί η είσοδος από κατολισθήσεις.

Στην Γ. Ακρόπολη της Πραισού που αποκαλείται από τους αρχαιολόγους λόφος βωμός βρέθηκαν : Μια σειρά από λέοντες που ήταν σύμβολο της θεάς Ρέας, και πολυάριθμα αφιερωματικά όπως ομοιώματα και κομμάτια αληθινού πολεμικού εξοπλισμού, χάλκινοι δίσκοι που θεωρήθηκαν κύμβαλα αντικείμενα όμοια με αυτά που βρέθηκαν σε άλλα ιερά αφιερωμένα στην Ρέα. Οι χάλκινοι δίσκοι -κύμβαλα και οι ασπίδες παραπέμπουν σε εκστατική λατρεία και έχουν συνδεθεί με το χορό των Κουρητών. Αυτά έχουν υποδηλώσει ότι πιθανώς σε αυτό το ιερό έχει λατρευτεί η Ρέα με τον γιό της Δία.

Birth of Zeus and Dikteon Andron (cave)
Zeus was the main deity worshiped in Praisos. He was the son of Cronus and Rhea. Every time Rhea was giving birth, Saturn asked her to give him the infant wrapped in swaddling clothes and he swallowed it. Rhea identified with the Phrygian goddess Cybele was accompanied by a troupe of ecstatic men called Korybantes or Kouretes. When was time to be born Zeus, Rhea fled to Crete, where there are several myths about the place of his nativity. She hid the baby in a cave and in order Saturn not to hear his cryings enlisted Kourites dancing like demons hitting their metal shields. A goat Amalthea guarded by a golden dog created by Hephaestus, gave her milk to newborn divine baby. According to the writer Athenian pigeons raised him by bringing ambrosia from the banks of the Ocean. Also an eagle was flied the skies every night to get to the source of nectar and bring it to Zeus.

Until recently was believed that the mountain Dikti with Dikteon cave were in Lassithi plateau while ancient writers situated both in Sitia’s mountains between Samonion(today’s Cavo Sidero) and the city of Praesos

Because of this Paul Faure searched for Diktaion in the region of Mount Modi in eastern part of Sitia province. He searched in Praisos area to, to conclude that it may have lost Entry from landslides.

In C. Acropolis Praisos called by archaeologists altar Hill were found : A number of lions which was a symbol of the goddess Rhea, and numerous offerings as models and pieces of real arms, bronze gongs, which were objects similar to those found in other shrines dedicated to Rhea. The bronze gongs, and shields mentioning ecstatic worship, have been associated with Kourites dance. They have indicated that probably at this temple Rhea with his son Zeus were worshiped.








Σύμφωνα με τον μύθο οι μέλισσες είχαν προσφέρει το μέλι τους για να τρέφεται ό μελλοντικός άρχοντας του κόσμου. Ο Δίας τις αντάμειψε χαρίζοντας τους ένα χάλκινο χρώμα που όμοιο του δεν είχαν άλλες μέλισσες και τις προίκισε με μεγάλη αντοχή και δύναμη για να μπορούν να ζουν πάνω στα κρητικά βουνά εκεί που βρίσκεται το σπήλαιο τα σκεπασμένα με χιόνι τους περισσότερους μήνες του χρόνου.
Κατά άλλο μύθο η Μέλισσα ήταν μια νύμφη που προσέφερε το μέλι της.

According to a legend, the bees had offered their honey to feed the future ruler of the world. Zeus rewarded with gifts of a bronze colour similar to not have other bees and endowed with great endurance and strength to live up to the Cretan mountain where the cave is covered with snow for most of the year.
In another myth Melissa who gave her honey was a nymph .









Σύνθεση με φόντο το σπήλαιο στα Καλαθιανά δυτικά της Πραισού. Composition with Kalathiana cave westwards of Praesos



Οι Κουρήτες ή Κορύβαντες. Kouretes or Koryvantes
Όπως αναφέρει ο Στράβων στα κρητικά κείμενα οι Κουρήτες λέγονται τροφοί και φύλακες του Δία. Η Ρέα τους έστειλε στην Κρήτη από τη Φρυγία. Άλλοι λένε ότι στη Ρόδο ήταν εννιά Τελχίνες. Ακολούθησαν τη Ρέα στην Κρήτη, ανέθρεψαν το Δία και μετονομάστηκαν Κουρήτες.



As mentioned by Strabo in the Cretan texts Kouretes are called nurses and guardians of Zeus. Rhea sent them to Crete from Phrygia. Others say that in Rhodes were nine Telchines. They followed Rea in Crete, raised Zeus and renamed Kouretes





















Ρέα και Δίας. Rhea and Zeus


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες