Η Πραισός και η περιοχή της. Praesos and it;s area



Στο κέντρο της χερσονήσου της Σητείας ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουν οι δυο βραχίονες του ποταμού που στην αρχαιότητα λεγόταν Δίδυμος ή Στόμιος βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Πραισού πρωτεύουσας των Ετεοκρητών και η περιοχή με τους οικισμούς που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν την κοινότητα Πραισού δηλαδή τα χωριά Βαβέλοι (σήμερα Νέα Πραισός) Κανένες (σήμερα Άγιος Σπυρίδωνας) τα ερημωμένα πρόσφατα χωριά Καλαμαύκι και Παντέλι και τα ερειπωμένα από παλιά Πρασοί (ερήμωσε γύρω στο 1651) και το μετόχι Πετρούνια (ερημωμένο κάποια εποχή από τη χολέρα).





Η Ελληνιστική Πραισός καταστράφηκε γύρω στο 145 π. Χ. «Κατέσκαψαν δ’ Ιεραπύτνιοι Πραισόν» λέει ο Στράβων.
Η καταστροφή της δεν σήμανε το τέλος του αρχαίου κόσμου και του πολιτισμού στην περιοχή μας όπου η ζωή συνεχίστηκε όπως δείχνουν όχι μόνο διάφορα ίχνη από την επόμενη ιστορική περίοδο εκείνη της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αλλά και η συνέχιση του ονόματος της μέσα από το ερημωμένο σήμερα χωριό Πρασοί που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου της Α Ακρόπολης που και αυτός μέχρι σήμερα ακούγεται ως Πρασοκέφαλο δηλαδή λόφος των Πρασών.
Δεν γνωρίζουμε πολλά για την Βυζαντινή περίοδο και την αραβοκρατία. Το χωριό Κανένες θεωρείται ότι ιδρύθηκε από Βυζαντινό εξόριστο ευγενή ή στρατηγό.
Η Ενετοκρατία στην Κρήτη ξεκίνησε από το 1212 και γύρω στο 1645 η περιοχή μας άρχισε να υποδουλώνεται σταδιακά στους Τούρκους. Για την Ενετοκρατία έχουμε μαρτυρίες από αρκετές πηγές και μνημεία που έμειναν στην περιοχή κυρίως εκκλησίες. Με την εισβολή των Τούρκων καταστράφηκε ολοσχερώς το χωριό Πρασοί και μισοερημώθηκαν τα άλλα. Οι Βαβέλοι και το Καλαμαύκι σταδιακά μετατράπηκαν σε αμιγώς Οθωμανικά χωριά, όχι όμως και ο Κανένες που έμεινε προπύργιο του Χριστιανισμού. Ο μικρός οικισμός Παντέλι έχει μια παρουσία από τον 14ο αιώνα. Η Τουρκοκρατία ήταν οδυνηρή για τους κατοίκους που μπόρεσαν να απαλλαγούν από την τυραννία αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε ξαναζωντάνεψαν οι οικισμοί για να οδηγηθούν στον μαρασμό με το κύμα της αστυφιλίας των τελευταίων δεκαετιών.

Ένας τεράστιος πλούτος από ιστορικές μνήμες, παραδόσεις, ήθη, έθιμα αλλά και τεκμήρια του λαϊκού πολιτισμού χάνονται. Η Κιβωτός της Πραισού έχει συμβολικό χαρακτήρα. Σαν άλλος Νώε συγκεντρώνω εδώ και μια εικoσιπενταετία ότι μπορεί να σωθεί από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές της εποχής μας

Έχω σχεδόν ολοκληρώσει την καταγραφή της τοπικής διαλέκτου, της ιστορίας διαχρονικά, λαογραφικού υλικού (θρύλους, παραδόσεις, δημοτική ποίηση και άλλα ). Επίσης έχω καταγράψει ένα μεγάλο μέρος της χλωρίδας (συνοδευόμενο από φωτογραφικό υλικό) και της πανίδας (ποιμενικά και άλλα) αλλά και τα τοπωνύμια προσπαθώντας να ανιχνεύσω τι κρύβεται πίσω τους. Οι ναοί με τους θρύλους τους αλλά και η ανίχνευση της ιστορίας τους είναι ένα άλλο κομμάτι που επεξεργάζομαι.
Πρόσφατα προχώρησα σε δοκιμαστική έκδοση μέρους του υλικού . Συγκεκριμένα εξέδωσα μέσω του Πολιτιστικού συλλόγου της Πραισού που έχει αναλάβει και την διακίνηση, τον Α τόμο της εργασίας μου : "Λαογραφικά από την περιοχή Πραισού Σητείας και ιστορίες από την ευρύτερη περιφέρειά της" καθώς και το πόνημα
"Δημώδεις παραδόσεις, θρύλοι, ιστορίες, αρχαίοι μύθοι, παραμύθια από την περιοχή ΠΡΑΙΣΟΥ Σητείας και τη ευρύτερη περιφέρειά της"

Αν και απώτερος σκοπός μου είναι η έντυπη έκδοση και του λοιπού υλικού που έχω συλλέξει, το διαδίκτυο είναι ένας τόπος που μπορεί να δώσει κανείς μια εικόνα του τόπου του. Ξεκίνησα με την πρόθεση να κάνω ένα ακόμη site σαν τα χιλιάδες άλλα. Στην πορεία όμως είδα ότι ήταν αρκετά γοητευτικό να δώσω αυτό που θέλω με ένα πιο ποιητικό και πρωτότυπο τρόπο. Να δώσω το ότι έχω συμπεριλάβει στην έννοια Πραισός δηλαδή την διαχρονική ιστορία, τις παιδικές μου μνήμες, την έμπνευση μου από το τοπίο, τις φαντασιώσεις μου, μέσα από ένα τρόπο όπου το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα και η φαντασία με την ποίηση. Έτσι παρ' όλες τις τεχνικές δυσχέρειες στον χειρισμό της επεξεργασίας των εικόνων νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσω έτσι ή και έτσι.
Το πέρασμα μου από την αγιογραφία έχει επηρεάσει την αισθητική μου (αδιαφορία για την προοπτική, πολλαπλά επίπεδα, το μεταφυσικό).
Χρησιμοποιώ στοιχεία που με γοητεύουν και αποδίδουν καλύτερα αυτά που θέλω να δώσω όπως από την Κλασσική τέχνη, τους Οριενταλιστές και Προραφαηλίτες ζωγράφους, και τελικά και κυρίως από το σουρεαλισμό που είναι πανταχού παρών, χωρίς να αποφεύγω όπου χρειάζεται την κλασσική παρουσίαση. Η ενσωμάτωση στοιχείων της λαϊκής τέχνης στις ταινίες του μεγάλου Γεωργιανού σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνωφ με έχει γοητεύσει αφάνταστα και σε πολλά ταμπλώ είμαι επηρεασμένος από την αισθητική του. Τα κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη επίσης είναι μια άλλη πηγή έμπνευσής μου.
Σε πολλές συνθέσεις για την αρχαία Πραισό χρησιμοποιώ αγάλματα και αγαλματίδια, θέλοντας να δείξω το πέτρωμα του χρόνου σαν να είναι οι φιγούρες πια απόμακρες και πετρωμένες. Στις πιό πολλές αναπαραστάσεις οι πρωταγωνιστές δείχνουν να ποζάρουν στον φακό σαν τις παλιές φωτογραφίες όταν όλη η οικογένεια στηνόταν απέναντι από αυτόν που την απεικόνιζε.
Η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα μου δίνει την δυνατότητα της υπέρβασης κάνοντας τους πρωταγωνιστές να χάσουν την δραματικότητά τους και να μετατραπούν σε διακοσμητικές φιγούρες. Τη δυνατότητα μιάς εικαστικής αναπαράστασης τους, κάτι σαν τις πόζες σε συνθέσεις της Αρ Νουβώ.
Αλλά κυρίως όλα έχουν μια θεατρικότητα. Εμείς είμαστε οι θεατές μιας παράστασης και οι πρωταγωνιστές απευθύνονται σ' εμάς.

Ερρίκος Πέτρου Σκουλούδης

In the center of Sitia’s peninsula between the valleys formed by the two branches of the river called in ancient times Didymos(Twin) or Stomios are the ruins of Praesos the ancient capital of Eteocretans and the area with the settlements which until recently were the community of Praisos : The villages Vaveli ( Today New Praisos) Kanenes ( today St. Spyridon), the recently desolated villages Kalamafki and Pandeli and the ruinous now village of Prassi (abandoned around 1651) and the settlement Petrounia (once ravaged by cholera).

In Praisos area vast installment begins during the Middle Minoan period (2100-1650) when it appears to have built most of the megalithic structures, and since then we have a continuous habitation.
The city of Praisos was founded around 1100 BC and coincides with the Dorian invasion and had a continuous life for about 1000 years. Praisos was the capital of Eteocretans the pure descendants of the Minoans who were gradually joined the Mycenians and later were repulsed eastwards by the Dorian conquerors. The city was spread over three hills or Acropolis .
In the city remained a language written in the Ionic alphabet that of Eteocretans still a mystery for linguists. The period of greater prosperity was during classical and early Hellenistic times when we have like other cities of Crete, Doric institutions.

Hellenistic Praisos was destroyed around 145 BC by Ierapytnians .

Life continued in the village known until today as Prassi located at the foot of the main Acropolis

We do not know many things about the Byzantine period and the Arab occupation. The village Kanenes was found according to the legend by a Byzantine exiled nobleman or General with the same name.
The Venetian period in Crete began in 1212 and around 1645 our region was gradually enslaved by ottomans. During the Venetian period many churches were built. With the invasion of the Turks the village Prassi was destroyed completely and other villages were devastated or lost the three quarters of their population. The remaining populations of Vaveli and Kalamafki gradually not standing the oppression were converted to islam but not Kanenes which remained a stronghold of Christianity. The small village of Pandeli has a presence since the 14th century. The ottoman period was painful for people who could be released in the early 20th century from it’s tyranny after many revolutions. After the liberation the setllements revived and the destroyed churches were reconstructed. The settlements were led to decline in recent decades because of the wave of urbanization.

A huge wealth of historical memories, traditions, customs and items of popular culture are lost. The Ark of Praisos is symbolic. Like other Noah i am gathering what can be saved from the cataclysmic changes of our time
I have almost completed recording the local dialect, local history through the ages, folk material (legends, traditions, folk poetry and more). I've also recorded a large part of the plants (with photos), the legends and history of the churches of the area etc. Recently i published with the help of the Cultural Association of Praisos the first two volumes of my work.
With this blog i have started presenting with a more poetic way the history and folklore of Praisos area and that of the greatest area of Sitia’s province. Exactly what i have included in the meaning Praisos and Sitia:Their history, my childhood memories, my inspiration from the landscape, my fantasies, through a way where the dream merge with reality and fiction with poetry.

My involvement with painting of byzantine icons and their style has influenced me (ignoring the prospectivity, multiple levels, metaphysical).
I use data that I love as from the classical art, the orientalists and Pre-Raphaelite painters, and finally and above all I am inspired by surrealism which is ubiquitous, but where necessary I don’t avoid the classic presentation. The incorporated elements of folk art in the films of the great Georgian director Sergei Parajanov fascinates me and in many panels influences my aesthetics. The collages of the great Greek poet and Nobel prize winner Odysseus Elytis is also another source of my inspiration.
In many of my compositions for ancient Praisos I use statues and figurines, wanting to show the petrifaction of time as if the figures are isolated and petrified. In most representations the actors seem to pose like in the old photos facing the camera.

The distance from the events gives me the possibility of an overrun by the protagonists who lose their drama and are turned into ornamental figures. The possibility of a pictorial representation, something like the poses in Art Nouveau.
But mainly all have a theatricality . We are the viewers of a performance and the actors are addressed to us.

Errikos Skouloudis


Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Οι ναοί της Αγίας Αικατερίνης στην περιοχή Πραισού και στην λοιπή Επαρχία Σητείας. The churches of St. Catherine in Praisos area and in the rest of Sitia's province

Άρθρο μου που δημοσίευσε η εφημερίδα της Επαρχίας Σητείας "Νέα Επαρχία" και αναδημοσίευσε η ιστοσελίδα της "Ιεράς Μητροπόλεως Ιεραπύτνης και Σητείας".

Οι ναοί της Αγίας Αικατερίνης στην Επαρχία

Μέσα στην πόλη της Σητείας κατά την εποχή της Ενετοκρατίας υπήρχαν τρεις εκκλησίες μεταξύ των οποίων η τιμώμενη στο όνομα της Santa Caterina που ανήκε στο μοναχικό λατινικό Τάγμα του Αγίου Αυγουστίνου (Αυγουστινιανοί). Όπως αναφέρει ο Ενετολόγος Gerola ο ναός όπως και οι άλλοι ναοί της Σητείας καταστράφηκε αρχικά από την επιδρομή του Μπαρμπαρόσσα(1538) και αργότερα από την τουρκική κατάκτηση(1651). Η ύπαρξη της και το σημείο που ευρισκόταν μας ήταν ήδη γνωστά από την παράθεση των σχεδίων της Σητείας των χαρτογράφων και τις περιγραφές περιηγητών της Κρήτης κατά τον τελευταίο αιώνα της Βενετοκρατίας


Η Σητεία και το κάστρο της (O. Dapper 1703) Αρχείο Γ.Ι Παναγιωτάκη

Το 1870 έγινε από τον Αβνή Πασά η επιλογή των ερειπίων της παλαιάς Σητείας ως νέας πρωτεύουσας της Επαρχίας και οι χριστιανοί είχαν ήδη ύστερα από μια σειρά επαναστάσεων κατακτήσει αρκετές θρησκευτικές ελευθερίες, έτσι η αναγκαιότητα ίδρυσης ναού στην νέα πόλη εθεωρείτο δεδομένη. Θα πρέπει αρχικά να επισκευάστηκε ο ερειπωμένος λατινικός ναός και μετά να κατεδαφίστηκε και να ανεγέρθηκε ο νέος στη θέση του. Στο περιοδικό «Μύσων» διαβάζουμε: «Επί των ερειπίων παλαιού ναού της Αγίας Αικατερίνης ανηγέρθη επιστασία του αναπληρωτού του Επάρχου (Μουαβίνη) Νικολετάκη νέος ναός της Αγίας Αικατερίνης εις την δυτικήν θύραν του οποίου είχε ταφή η αποθανούσα σύζυγος του». Στα απομνημονεύματα του ο Επίσκοπος Αμβρόσιος αναφέρει ότι η ανέγερσις εκ θεμελίων του ναού έγινε τα έτη 1890-99. Κατά την παράδοση και τις ιστορικές πηγές χτίστηκε από Χαμαιζανούς : Τον Πρωτομάστορα Δημήτριο Αναγνωστάκη με τεχνίτες βοηθούς του Εμμ. Παπαδομανωλάκη, Γ. Καζαμία και Εμμ. Λιουδάκη πάνω σε σχέδια που εκπόνησε ένας μηχανικός ο Μηνάς Ωρολογάς που κατά τον αρχαιολόγο Παπαδάκη ίσως ήταν Σαμιώτης. Αναφορά στον ναό κάνει και ο Γάλλος περιηγητής V. Berard, ο οποίος επισκέφθηκε τη Σητεία το 1897 και περιγράφει την πόλη «...Είναι η σύγχρονη πόλη της Σητείας, πόλη καινούργια με δρομάκια που σχηματίζουν μεταξύ τους ορθή γωνία, πόλη χριστιανική με τούς θόλους της ολοκαίνουργης μεγάλης βασιλικής της...»


Ίσως η ανέγερση της μητρόπολης της Σητείας να βρήκε μιμητές στα χωριά της επαρχίας που άρχισαν να κτίζουν αργότερα εκκλησίες προς τιμήν της αγίας. Όμως διάφορες παραδόσεις και γεγονότα με βάζουν να κάνω και άλλες σκέψεις :
Μια παράδοση θέλει το τζαμί που βρισκόταν στην σημερινή πλατεία της Νέας Πραισού (Βαβέλων) να είχε κτιστεί πάνω στα ερείπια εκκλησίας της Ενετοκρατίας που ήταν αφιερωμένη στην Α. Αικατερίνη
Στο χωριό Καλαμαύκι ο γνωστός για τους εξορκισμούς του και ήρωας της εξέγερσης του 97 παπά Χριμπάτσης (Γεώργιος Χαμηλάκης) από το Τσώ(Αγία Τριάδα) έκτισε την Αγία Αικατερίνη στο σημείο που ήταν ένα χάλασμα από το τζαμί του χωριού.
Είχε άραγε ακούσει κάποιο θρύλο για εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης πάνω στην οποία χτίστηκε το τζαμί και την ξανάχτισε στην παλιά της θέση ;

Όπως αναφέρει ο Αγγελάκης στα Σητειακά του: Στην Ετιά οι Τούρκοι είχαν μετατρέψει μια εκκλησία του χωριού σε τζαμί που μετά τη καταστροφή τους το 1897 μετατράπηκε πάλι σε εκκλησία στο όνομα της Αγ. Αικατερίνης αλλά είναι άγνωστο αν προ της μετατροπής σε τζαμί έφερε αυτό το όνομα. Υπήρχε άραγε και εκεί κάποιος θρύλος για το ότι ο ναός πριν γίνει τζαμί ήταν αφιερωμένος στο όνομα της αγίας;
Στον Χαντρά υπάρχει η παράδοση ότι το τζαμί, που βρισκόταν εκεί που είναι η σημερινή πλατεία στην είσοδο του χωριού, χτίστηκε πάνω στα ερείπια μιας εκκλησίας που θα πρέπει να ήταν στο όνομα της αγίας Αικατερίνης (πληροφ. Ιερέας Εμμ. Λεμπιδάκης)

Βλέπουμε λοιπόν από διάφορες παραδόσεις των χωριών μας αλλά και γεγονότα που πιθανόν να είχαν αφετηρία παλιές παραδόσεις, μια σχέση μεταξύ τζαμιών και εκκλησιών της Αγίας Αικατερίνης όπου το ένα ιερό έπαιρνε τη θέση του άλλου εναλλάξ κάτι που ίσως είναι κάτι πέρα από το τυχαίο.
Ήταν άραγε αφετηρία αυτών των παραδόσεων η ιστορία της ανέγερσης του ναού της αγίας στην Σητεία πάνω στα ερείπια της Ενετικής εκκλησίας που πέρασε στα χωριά μας αλλά στην θέση της λατινικής εκκλησίας έβαλαν τα τζαμιά ;
Υπήρχε πράγματι ένα πέρασμα από ναούς της αγίας σε τζαμιά και αντιθέτως;
Μήπως οι παραδόσεις αυτές δημιουργήθηκαν από περιγραφές μοναχών της μεγάλης μονής του Σινά που πηγαινοερχόταν στην Κρήτη, σχετικές με το χτίσιμο του μικρού τεμένους δίπλα στο καθολικό του μεγάλου μοναστηριού κάτι που είχαν αναγκαστεί να κάνουν από πολύ παλιά οι Σιναΐτες πατέρες για να εξευμενίσουν τους μουσουλμάνους κυρίαρχους της περιοχής;


Μπορεί να υπήρχαν διάφοροι ναοί της Αγίας Αικατερίνης πριν την τουρκοκρατία μπορεί όμως η ανάμνηση τους να σώζει μια άλλη ιστορία χαραγμένη βαθειά στην μνήμη των Κρητικών. Όπως αναφέρει ο Ν. Ψιλάκης :


«Ένας από τους πιο γνωστούς ορθόδοξους ναούς του Ενετοκρατούμενου Χάνδακα ήταν εκείνος της Αγ. Αικατερίνης των Σιναϊτών. Μετόχι της μεγάλης μονής του Σινά είχε δεκάδες μοναχούς. Ο λαμπρός ναός που έλαμπε μέσα στο χρυσάφι του στα χρόνια της Ενετικής κατοχής, έγινε τζαμί μετά το 1669 όπως τόσοι άλλοι. Στη θύμηση του χριστιανικού πληθυσμού της πόλης όμως έμενε πάντα ζωντανό το παλαιότερο μεγαλείο καθώς οι διηγήσεις των παλαιοτέρων μετέδιδαν από γενιά σε γενιά τα κοσμοϊστορικά γεγονότα του 17ου αιώνα.»

Δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα αν συνδέει τους δυο χώρους λατρείας κάποια κοινή παράδοση ή τυχαία συμβάντα. Όμως η αγία τιμάται στην επαρχία μας και με τη γιορτή της συνδέονται διάφορα έθιμα της περιοχής μας. Παλιά ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης οι κοπελιές της Σητείας έπαιρναν βασιλικό από την εικόνα της για να ονειρευτούν τον άντρα που θα πάρουν (πληροφ . Κωστή Φραγκούλη στον Ν. Ψιλάκη)
Παλιότερα πάλι ανήμερα της εορτής της στη Σητεία, γύριζαν και μοίραζαν στα σπίτια μικρά αρτουλάκια. Τα έκαναν τάσιμο κάθε χρόνο μια οικογένεια. Την ίδια μέρα πάλι την ώρα που λειτουργείται η εκκλησία υπάρχει το έθιμο οι νοικοκυρές να φυτεύουν τις γαρεφαλιές τους.

Στοιχεία :
Ν. Παπαδάκη αρχαιολόγου : Ο ιερός ναός της Αγίας Αικατερίνης
Ν. Ψιλάκη : Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη
Περιοδικό Μύσων τ. ΣT΄ σελ 46
Ε. Αγγελάκη : Σητειακά τ. Α σ.210
V. Berard : Κρητικές Υποθέσεις σελ. 243
Ειρήνη Παπαδάκη : Ο μεγάλος Στειακός ριμαδόρος Β. Κορνάρος και λαϊκή λατρεία, γνωμικά
Και από το βιβλίο μου : Δημώδεις παραδόσεις …. από την περιοχή Πραισού Σητείας και την ευρύτερη περιφέρειά της
Ερρίκος Π. Σκουλούδης


The churches of St. Catherine in Sitia’s province

A summery of my article published in Sitia’s newspaper "Nea Eparchia" and republished in the site of "Metropolis of Ierapytna and Sitia”

In the town of Sitia during the Venetian period there were three churches. One of them was that of Saint Catherine, which belonged to the Latin monastic Order of Saint Augustine (Augustinians). As the Italian archaeologist Giuseppe Gerola who visited the region in 1900 refers : all the churches of Sitia were destroyed first by the invasion of Barbarossa (1538) and later by the Turkish conquest (1651). It’s existence and the point where was situated were already known from the cartographers of Sitia and the descriptions of travellers in Crete during the last century of Venetian period

In 1870 a period when Crete was still under the ottomans, Avni Pasha an ottoman ruler, chose the ruins of old Sitia as the new capital of the province. That period Christians after many rebellions, had gained religious freedoms, so there was necessity of a new church in town. Firmly was restored the ruined Latin temple which was demolished later and was erected the new one at it’s location. Reference to the temple makes the French traveller V. Berard, who visited the town of Sitia in 1897 and describing the city says : "... It is the modern town of Sitia with new streets forming a right angle between them, a Christian town with the large dome of it’s new basilica ..."

Perhaps the construction of the cathedral of Sitia, found imitators in the villages of the province who began later to build churches in honour of Saint Catherine. But different traditions and events make me think other things:
A tradition wants, the mosque situated until 19th century in the square of today's Nea Praisos to have been built on the ruins of a church from the venetian period dedicated to Saint Catherine
In the village Kalamafki the known for exorcisms, and hero of the uprising of 97 Priest George Chamilakis built the church of St. Catherine in point where were the ruins of the mosque of the village.
Did he hear a legend about a church of St. Catherine on which the mosque was built and he rebuilt the church to its former position?

As Sitia’s historian Angelakis says : In the village Etia the Turks had turned a church into a mosque and after their destruction in 1897 the mosque became again a church in the name of St. Catherine, but it is unknown whether before it’s conversion into a mosque bored this name. Was maybe there a same legend too ?
In the village Handras there is a tradition that the mosque, which was stood where the current square is now at the entrance of the village, was built on the ruins of a church that maybe was in honour of St. Catherine

We see from various traditions and events of our villages a relationship between mosques and churches of St. Catherine where the one shrine takes the place of the other, something that might be beyond coincidence.
Was the starting point of these traditions, the construction of the temple of the saint in Sitia on the ruins of the Venetian church and a confusion in people’s mind of the foreign religions shrines (roman catholic churches and Muslim mosques) ?
Was actually a passage from the holy Christian temples to mosques and vice versa?
Are the traditions created by monk’s of the great monastery of Saint Catherine’s in Sinai who were coming to Crete, and from their descriptions related with the construction of a small mosque next to the large church of the Saint, which was something that the holy fathers had been forced to permit in order to placate the Muslim rulers of area ?

Maybe before the Turkish occupation of the island were several churches of St. Catherine, but maybe their memory preserved another story deeply etched in the memory of the Cretans. As N. Psilakis says:
"One of the most famous Orthodox churches of the Venetian Candia was that of St. Catherine's. High dependency of the Monastery of Sinai had dozens of monks. The temple shone resplendent in gold in the years of Venetian occupation, became a mosque after 1669 like so many others. But in memory of the Christian population of the city was kept alive the old glory and the stories of the older were broadcasting from generation to generation these momentous events of the 17th century”.

Hard to say with certainty if the two places of worship, connects a common tradition or random events. But the saint is honoured in our province and with the saint’s day are connected different traditions of our region. In old times during that day (25th of November) the girls of Sitia used to take from the saint’s icon springs of basil plants putting it under their pillow in order to dream the man that would marry.
In the morning of the same day while the service is held in the churchs is the custom housewives to plant their gillyflowers

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες