Η Πραισός και η περιοχή της. Praesos and it;s area



Στο κέντρο της χερσονήσου της Σητείας ανάμεσα στις κοιλάδες που σχηματίζουν οι δυο βραχίονες του ποταμού που στην αρχαιότητα λεγόταν Δίδυμος ή Στόμιος βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Πραισού πρωτεύουσας των Ετεοκρητών και η περιοχή με τους οικισμούς που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν την κοινότητα Πραισού δηλαδή τα χωριά Βαβέλοι (σήμερα Νέα Πραισός) Κανένες (σήμερα Άγιος Σπυρίδωνας) τα ερημωμένα πρόσφατα χωριά Καλαμαύκι και Παντέλι και τα ερειπωμένα από παλιά Πρασοί (ερήμωσε γύρω στο 1651) και το μετόχι Πετρούνια (ερημωμένο κάποια εποχή από τη χολέρα).





Η Ελληνιστική Πραισός καταστράφηκε γύρω στο 145 π. Χ. «Κατέσκαψαν δ’ Ιεραπύτνιοι Πραισόν» λέει ο Στράβων.
Η καταστροφή της δεν σήμανε το τέλος του αρχαίου κόσμου και του πολιτισμού στην περιοχή μας όπου η ζωή συνεχίστηκε όπως δείχνουν όχι μόνο διάφορα ίχνη από την επόμενη ιστορική περίοδο εκείνη της Ρωμαϊκής κυριαρχίας, αλλά και η συνέχιση του ονόματος της μέσα από το ερημωμένο σήμερα χωριό Πρασοί που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου της Α Ακρόπολης που και αυτός μέχρι σήμερα ακούγεται ως Πρασοκέφαλο δηλαδή λόφος των Πρασών.
Δεν γνωρίζουμε πολλά για την Βυζαντινή περίοδο και την αραβοκρατία. Το χωριό Κανένες θεωρείται ότι ιδρύθηκε από Βυζαντινό εξόριστο ευγενή ή στρατηγό.
Η Ενετοκρατία στην Κρήτη ξεκίνησε από το 1212 και γύρω στο 1645 η περιοχή μας άρχισε να υποδουλώνεται σταδιακά στους Τούρκους. Για την Ενετοκρατία έχουμε μαρτυρίες από αρκετές πηγές και μνημεία που έμειναν στην περιοχή κυρίως εκκλησίες. Με την εισβολή των Τούρκων καταστράφηκε ολοσχερώς το χωριό Πρασοί και μισοερημώθηκαν τα άλλα. Οι Βαβέλοι και το Καλαμαύκι σταδιακά μετατράπηκαν σε αμιγώς Οθωμανικά χωριά, όχι όμως και ο Κανένες που έμεινε προπύργιο του Χριστιανισμού. Ο μικρός οικισμός Παντέλι έχει μια παρουσία από τον 14ο αιώνα. Η Τουρκοκρατία ήταν οδυνηρή για τους κατοίκους που μπόρεσαν να απαλλαγούν από την τυραννία αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε ξαναζωντάνεψαν οι οικισμοί για να οδηγηθούν στον μαρασμό με το κύμα της αστυφιλίας των τελευταίων δεκαετιών.

Ένας τεράστιος πλούτος από ιστορικές μνήμες, παραδόσεις, ήθη, έθιμα αλλά και τεκμήρια του λαϊκού πολιτισμού χάνονται. Η Κιβωτός της Πραισού έχει συμβολικό χαρακτήρα. Σαν άλλος Νώε συγκεντρώνω εδώ και μια εικoσιπενταετία ότι μπορεί να σωθεί από τις κατακλυσμιαίες μεταβολές της εποχής μας

Έχω σχεδόν ολοκληρώσει την καταγραφή της τοπικής διαλέκτου, της ιστορίας διαχρονικά, λαογραφικού υλικού (θρύλους, παραδόσεις, δημοτική ποίηση και άλλα ). Επίσης έχω καταγράψει ένα μεγάλο μέρος της χλωρίδας (συνοδευόμενο από φωτογραφικό υλικό) και της πανίδας (ποιμενικά και άλλα) αλλά και τα τοπωνύμια προσπαθώντας να ανιχνεύσω τι κρύβεται πίσω τους. Οι ναοί με τους θρύλους τους αλλά και η ανίχνευση της ιστορίας τους είναι ένα άλλο κομμάτι που επεξεργάζομαι.
Πρόσφατα προχώρησα σε δοκιμαστική έκδοση μέρους του υλικού . Συγκεκριμένα εξέδωσα μέσω του Πολιτιστικού συλλόγου της Πραισού που έχει αναλάβει και την διακίνηση, τον Α τόμο της εργασίας μου : "Λαογραφικά από την περιοχή Πραισού Σητείας και ιστορίες από την ευρύτερη περιφέρειά της" καθώς και το πόνημα
"Δημώδεις παραδόσεις, θρύλοι, ιστορίες, αρχαίοι μύθοι, παραμύθια από την περιοχή ΠΡΑΙΣΟΥ Σητείας και τη ευρύτερη περιφέρειά της"

Αν και απώτερος σκοπός μου είναι η έντυπη έκδοση και του λοιπού υλικού που έχω συλλέξει, το διαδίκτυο είναι ένας τόπος που μπορεί να δώσει κανείς μια εικόνα του τόπου του. Ξεκίνησα με την πρόθεση να κάνω ένα ακόμη site σαν τα χιλιάδες άλλα. Στην πορεία όμως είδα ότι ήταν αρκετά γοητευτικό να δώσω αυτό που θέλω με ένα πιο ποιητικό και πρωτότυπο τρόπο. Να δώσω το ότι έχω συμπεριλάβει στην έννοια Πραισός δηλαδή την διαχρονική ιστορία, τις παιδικές μου μνήμες, την έμπνευση μου από το τοπίο, τις φαντασιώσεις μου, μέσα από ένα τρόπο όπου το όνειρο μπλέκεται με την πραγματικότητα και η φαντασία με την ποίηση. Έτσι παρ' όλες τις τεχνικές δυσχέρειες στον χειρισμό της επεξεργασίας των εικόνων νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίσω έτσι ή και έτσι.
Το πέρασμα μου από την αγιογραφία έχει επηρεάσει την αισθητική μου (αδιαφορία για την προοπτική, πολλαπλά επίπεδα, το μεταφυσικό).
Χρησιμοποιώ στοιχεία που με γοητεύουν και αποδίδουν καλύτερα αυτά που θέλω να δώσω όπως από την Κλασσική τέχνη, τους Οριενταλιστές και Προραφαηλίτες ζωγράφους, και τελικά και κυρίως από το σουρεαλισμό που είναι πανταχού παρών, χωρίς να αποφεύγω όπου χρειάζεται την κλασσική παρουσίαση. Η ενσωμάτωση στοιχείων της λαϊκής τέχνης στις ταινίες του μεγάλου Γεωργιανού σκηνοθέτη Σεργκέι Παρατζάνωφ με έχει γοητεύσει αφάνταστα και σε πολλά ταμπλώ είμαι επηρεασμένος από την αισθητική του. Τα κολλάζ του Οδυσσέα Ελύτη επίσης είναι μια άλλη πηγή έμπνευσής μου.
Σε πολλές συνθέσεις για την αρχαία Πραισό χρησιμοποιώ αγάλματα και αγαλματίδια, θέλοντας να δείξω το πέτρωμα του χρόνου σαν να είναι οι φιγούρες πια απόμακρες και πετρωμένες. Στις πιό πολλές αναπαραστάσεις οι πρωταγωνιστές δείχνουν να ποζάρουν στον φακό σαν τις παλιές φωτογραφίες όταν όλη η οικογένεια στηνόταν απέναντι από αυτόν που την απεικόνιζε.
Η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα μου δίνει την δυνατότητα της υπέρβασης κάνοντας τους πρωταγωνιστές να χάσουν την δραματικότητά τους και να μετατραπούν σε διακοσμητικές φιγούρες. Τη δυνατότητα μιάς εικαστικής αναπαράστασης τους, κάτι σαν τις πόζες σε συνθέσεις της Αρ Νουβώ.
Αλλά κυρίως όλα έχουν μια θεατρικότητα. Εμείς είμαστε οι θεατές μιας παράστασης και οι πρωταγωνιστές απευθύνονται σ' εμάς.

Ερρίκος Πέτρου Σκουλούδης

In the center of Sitia’s peninsula between the valleys formed by the two branches of the river called in ancient times Didymos(Twin) or Stomios are the ruins of Praesos the ancient capital of Eteocretans and the area with the settlements which until recently were the community of Praisos : The villages Vaveli ( Today New Praisos) Kanenes ( today St. Spyridon), the recently desolated villages Kalamafki and Pandeli and the ruinous now village of Prassi (abandoned around 1651) and the settlement Petrounia (once ravaged by cholera).

In Praisos area vast installment begins during the Middle Minoan period (2100-1650) when it appears to have built most of the megalithic structures, and since then we have a continuous habitation.
The city of Praisos was founded around 1100 BC and coincides with the Dorian invasion and had a continuous life for about 1000 years. Praisos was the capital of Eteocretans the pure descendants of the Minoans who were gradually joined the Mycenians and later were repulsed eastwards by the Dorian conquerors. The city was spread over three hills or Acropolis .
In the city remained a language written in the Ionic alphabet that of Eteocretans still a mystery for linguists. The period of greater prosperity was during classical and early Hellenistic times when we have like other cities of Crete, Doric institutions.

Hellenistic Praisos was destroyed around 145 BC by Ierapytnians .

Life continued in the village known until today as Prassi located at the foot of the main Acropolis

We do not know many things about the Byzantine period and the Arab occupation. The village Kanenes was found according to the legend by a Byzantine exiled nobleman or General with the same name.
The Venetian period in Crete began in 1212 and around 1645 our region was gradually enslaved by ottomans. During the Venetian period many churches were built. With the invasion of the Turks the village Prassi was destroyed completely and other villages were devastated or lost the three quarters of their population. The remaining populations of Vaveli and Kalamafki gradually not standing the oppression were converted to islam but not Kanenes which remained a stronghold of Christianity. The small village of Pandeli has a presence since the 14th century. The ottoman period was painful for people who could be released in the early 20th century from it’s tyranny after many revolutions. After the liberation the setllements revived and the destroyed churches were reconstructed. The settlements were led to decline in recent decades because of the wave of urbanization.

A huge wealth of historical memories, traditions, customs and items of popular culture are lost. The Ark of Praisos is symbolic. Like other Noah i am gathering what can be saved from the cataclysmic changes of our time
I have almost completed recording the local dialect, local history through the ages, folk material (legends, traditions, folk poetry and more). I've also recorded a large part of the plants (with photos), the legends and history of the churches of the area etc. Recently i published with the help of the Cultural Association of Praisos the first two volumes of my work.
With this blog i have started presenting with a more poetic way the history and folklore of Praisos area and that of the greatest area of Sitia’s province. Exactly what i have included in the meaning Praisos and Sitia:Their history, my childhood memories, my inspiration from the landscape, my fantasies, through a way where the dream merge with reality and fiction with poetry.

My involvement with painting of byzantine icons and their style has influenced me (ignoring the prospectivity, multiple levels, metaphysical).
I use data that I love as from the classical art, the orientalists and Pre-Raphaelite painters, and finally and above all I am inspired by surrealism which is ubiquitous, but where necessary I don’t avoid the classic presentation. The incorporated elements of folk art in the films of the great Georgian director Sergei Parajanov fascinates me and in many panels influences my aesthetics. The collages of the great Greek poet and Nobel prize winner Odysseus Elytis is also another source of my inspiration.
In many of my compositions for ancient Praisos I use statues and figurines, wanting to show the petrifaction of time as if the figures are isolated and petrified. In most representations the actors seem to pose like in the old photos facing the camera.

The distance from the events gives me the possibility of an overrun by the protagonists who lose their drama and are turned into ornamental figures. The possibility of a pictorial representation, something like the poses in Art Nouveau.
But mainly all have a theatricality . We are the viewers of a performance and the actors are addressed to us.

Errikos Skouloudis


Σάββατο 5 Μαρτίου 2011

Του Δίγο το μνήμα. Ο τάφος του Δία στην περιοχή Πραισού. The tomb of God Zeus in Praisos area.

Του Δίγο το μνήμα
Το τοπωνύμιο "του Δίγου ή του Δίγα το μνήμα" που βρίσκεται ΝΑ της Νέας Πραισού έκανε πολλούς Σητειακούς λόγιους να πιστεύουν ότι αφορά τον τάφο του Δία.
Η τοποθεσία βρίσκεται κοντά στο λόφο με το μεσαιωνικό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία το οποίο θεμελιώθηκε πάνω σε ερείπια αρχαίου ιερού. Αυτό το ιερό πολλοί αρχαιολόγοι και ερευνητές όπως ο Πώλ Φώρ το ταυτίζουν με τον ομώνυμο ναό του Δικταίου Διός που αρχαίοι συγγραφείς τοποθετούσαν στην Πραισό αν και η επικρατούσα άποψη σήμερα είναι πως αυτό το ιερό βρίσκεται κοντά στο Παλαίκαστρο.
Αν είναι σωστή η άποψη των λογίων το τοπωνύμιο θα πρέπει να απηχεί αρχαίο μύθο σύμφωνα με τον οποίον ο Δίας που γεννήθηκε σε σπήλαιο στην Κρήτη πέθανε και θάφτηκε στο ίδιο νησί. Κατά τον καθηγητή της λαογραφίας Γ. Σπυριδάκη :
Εις την λέξιν Δίγο έχουμε τον τύπο Δίο, επομένως αρχικώς θα ελέγετο ο τόπος ούτος στου Διός το μνήμα. Τάφον του Διός εις την Κρήτην κατά τας διηγήσεις του λαού αναφέρει επίσης ήδη από των μισών του 16ου αιώνος και ο τότε περιοδεύσας την νήσον Γάλλος φυσιοδίφης Πέτρος Βελόν .
Ο Ν. Ψιλάκης (Κρητική μυθολογία)αναφέρει :
Μέχρι και τα χρόνια της όψιμης αρχαιότητας έδειχναν τον περίφημο τάφο του στην Κνωσό στην Ίδη ή στο όρος Δίκτη. Πρόκειται βέβαια για τον τάφο του Κρηταγενή Δία εκείνου που κληρονομεί την λατρεία της Μινωικής θνήσκουσας θεότητας που με τον περιοδικό θάνατο της συμβάλλει στην αναγέννηση της φύσης στην εφορία και την γονιμότητα. Ο βλαστικός θεός της προϊστορικής Κρήτης πέθαινε και ανασταινόταν. Όταν ο Κρητικός Ζεύς ταυτίστηκε με τον Δία του ομηρικού Δωδεκαθέου δημιουργήθηκε η εύλογη απορία πως είναι δυνατόν να υπάρχει στην Κρήτη ο τάφος ενός αθανάτου. Η απορία αυτή διατηρήθηκε για αιώνες και παραδόθηκε σε μας μέσω του γνωστού ύμνου του Καλλιμάχου ο οποίος κατηγορεί τους Κρήτες ως ψεύτες επειδή θεωρούσαν τον αθάνατο Δία θνητό και έδειχναν τον τάφο του και το γεγονός αυτό τον οδήγησε στο να θεωρήσει την Πελοπόννησο ως πατρίδα του Δία .
Η φράση αυτή όμως αποδίδεται από τα κλασσικά χρόνια στον Κρήτα Επιμενίδη ένα από τους σοφούς της Κρήτης που κατά την παράδοση έζησε 150 χρόνια τα 52 σε ένα σπήλαιο, εκλήθη στην Αθήνα που ενέσκηψε λοιμός και λιμός για να τις εξαγνίσε. Διδάσκοντας τους Αθηναίους τους έλεγε ότι τους ετιμώρησε ο Δίας και θα τους τιμωρήσει στο μέλλον αν δεν σωφρονιστούν. Οι Αθηναίοι απάντησαν ότι Δίας δεν υπάρχει διότι απέθανε και ετάφη όπως μαρτυρούν οι Κρήτες οι οποίοι έγραψαν στον τάφο του «ενταύθα Ζαν κείται όν Δία κεκλήσκουσιν» Ο Επιμενίδης μη γνωρίζοντας άλλο θεό η τον Δία διέψευσε τους συμπολίτες του με τη φράση: Κρήτες αεί ψεύσται.(Ε.Αγγελάκη:Σητειακά τ. Α σ.76)
Οι χριστιανοί συγγραφείς χρησιμοποιούν κατά κόρο το επιχείρημα του τάφου του Δία.
Ο Απόστολος Παύλος μέσα από την προς Τίτον επιστολή του (κεφ.Α12-13) περνά αυτήν την προκατάληψη. Συγκεκριμένα λέει :
Κρήτες αεί ψεύσται κακά θηρία, γαστέρες αργαί

Κάποιοι λένε ότι ίσως αφορούσε τον τάφο του ιερέα του Δία που αναπαριστούσε το θεό.Στη Σητεία ο Δίας λατρευόταν ιδιαίτερα.


Zeus tomb near Praisos
The name "grave of Digou or Diga" located southeast of the villages Kalamafki and Nea Preasos, led many scholars to believe that is referred to the tomb of Zeus.
The site is near the hill and the medieval chapel of Prophet Elias which was built upon the ruins of an ancient temple maybe that of Diktean Zeus. Many locate it here as ancient scholars talk about the "Dictean temple at Praisos" and not at Palaikastron as is believed today.
"Tou Digo to mnima" according to them means "tou Dios to mnima(Tomb of Zeus).
Tomb of Zeus according to people’s narrations was referred since early half of the 16th century- as says the French naturalist Pierre Belon- in other parts of Crete too.
Jοurnalist N. Psilakis in his "Cretan mythology" says:
Until the years of late antiquity people showed the famous tomb in Knossos in Ida or in Mount Dicte. This is certainly the tomb of Cretan born Zeus who inherits the cult of the dying Minoan god who with his periodical death contributes to the regeneration and fertility of nature. The god of prehistoric Crete,god of vegetation was dying and resurrecting. When Cretan Zeus was identified with the Homeric Pantheon Zeus was created the reasonable questions how could be buried in Crete an immortal. The question has been maintained for centuries and handed to us through the famous hymn of Callimachus, who blames the Cretans as liars because they thought mortal, immortal Zeus and showed his grave. So this led him to consider the Peloponnesus as the birthplace of Zeus.
This phrase, however was rendered from the Cretan Epimenides one of the wise men of Crete during classical period who according to tradition lived 150 years, 52 of them in a cave , who was called to Athens after pestilence and famine in order to purify the city. Teaching the Athenians he was saying that Zeus punished them and will punish them in the future if they don’t comply. Athenians said that Zeus does not exist because he died and was buried as shown by the Cretans, who wrote that in his grave. Epimenides not knowing other god than Zeus denied his fellow citizens with the words: Cretan are always liars
Christian authors as Apostle Paul use this argument for saying that Zeus is not the true God (Cretans are always liars.....Titus.A12-13)
Some say that in the tomb was not buried Zeus, but his high priest was depicting god’s death and resurrection. Ancient Sitia province was a centre of Zeus cult

Ο θάνατος του Δία. Death of Zeus




Η Ανάσταση του Δία. The Resurrection of Zeus







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αναγνώστες