Ο Ηρακλής και οι στυμφαλίδες όρνιθες. Αργυρός στατήρας Πραισού. 4ος αιώνας π.Χ. Hercules and the stymphalian birds. Silver stater of Praisos. 4th century BC

Ο Ηρακλής και οι στυμφαλίδες όρνιθες. Αργυρός στατήρας Πραισού. 40ς αιώνας π.Χ.

   Εμπνεόμενος από την απεικόνιση στο νόμισμα. Inspired from the depiction on the coin

Νόμισμα της Πραισού με κεφαλή θεάς και ταύρο. Coin of Praisos with head of a Goddess and bull

Νόμισμα της Πραισού με κεφαλή θεάς και ταύρο όπως απεικονίζεται στον κατάλογο του νομισματολόγου Σβορώνου και στη Χάρτα του Ρήγα Φεραίου (κεφαλή γυναικός στεφανωμένη με στάχυας και  βους κονιορτόν ρίπτων). Στη Χάρτα η Πραισός σημειώνεται αρκετά πιο δυτικά

Η Χάρτα του Ρήγα ή Χάρτα της Ελλάδος είναι μεγάλων διαστάσεων χάρτης που απεικονίζει τον ελλαδικό χώρο και την ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής χερσονήσου νότια του  Δούναβη. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού έργο του Ρήγα Βελεστινλή, και το πιο σημαντικό δείγμα της ελληνικής χαρτογραφίας της προεπαναστατικής περιόδου. Ο Ρήγας Βελεστινλής ή Φεραίος  (1757-1798)) ήταν  συγγραφέας, πολιτικός, στοχαστής και επαναστάτης. Θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ο Ρήγας καλούσε σε παμβαλκανική εξέγερση κατά της οθωμανικής κυριαρχίας και επιζητούσε τη συγκρότηση πολυεθνικού κράτους, που θα εξασφάλιζε την ισότιμη συμβίωση των βαλκανικών λαών, συμπεριλαμβανομένων και των Τούρκων.

Coin of Praisos with head of a Goddess and bull

Coin of Praisos with the head of a goddess and a bull as depicted in the catalog of the numismatist Svoronos and in the Charta of Rigas Feraios (Woman's head crowned with sheaves and ox causing dust). Praisos is placed on the map further west.

Rigas Velestinlis or Feraios was born in 1757 in Thessaly, near the ancient Greek city of Pherae. On 24 July 1798 he and seven of his partners were strangled by the Turks in Belgrade; Their lifeless bodies were tossed into the Danube.  The Rigas Charta, one of Feraios’ most striking works of national importance, was first published by Feraios himself in Vienna (1796-1797). The Charta marks the first major revival of Greek cartography, with geography enriched by a communicational and political dimension. After all, Feraios’ historical ideology draws from the French Enlightenment principle that geography and history are tightly interlinked.  

The Charta is Feraios’ most thorough drawing. Harnessing his profound knowledge and vision for the enslaved Greeks, the Charta provided an ideological framing to the Revolution. Feraios believed it was imperative for the enslaved Greeks to become educated by popularizing the means available at the time. Through his Charta he lays out the entire area of the free Greece he envisioned. The structure of the images and symbols imparts a sense of the mentality of his contemporary Greeks. Rigas called for a pan-Balkan uprising against Ottoman rule and sought to establish a multinational state that would ensure the equal coexistence of the Balkan peoples, including the Turks. 

Γεύσεις της Πραισού. Tα σφουγγάτα. Tastes of Praisos area. Sfougata

Μόπλευρα Τα μόπλευρα (bonannia graeca) είναι φυτά με βλαστούς πάνω από 60 εκ. που θυμίζουν την αγριομαραθιά (Ferulago nodosa). Έχουν άνθη σε σκιάδια (ομπρέλες) και γλυκό κίτρινο χρώμα.Τα φύλλα τους είναι λεία έχουν έντονο πράσινο χρώμα και συχνά κιτρινωπό όταν το φυτό είναι νέο.Τα τρυφερά βλαστάρια τους πριν ανθήσουν αφού τα βράσουν τα στραγγίζουν τα βάζουν στο τηγάνι και τα κάνουν σφουγγάτο (ομελέτα). Moplevra Moplevra (bonannia graeca) are plants with stems over 60 cm, reminiscent of agriomarathia(ferulago nodosa). They have flowers in shades(umbrellas) and sweet yellow colour.Their leaves are smooth, have bright green, often yellow colour when the plant is young. The tender shoots before flourishing, are boiled , drained and put in a pan with oil. After they put eggs and make sfougato (omelette). Εδώ τρυφερό και ανθισμένο μόπλευρο από την περιοχή της αρχαίας Πραισού και μόπλευρα σφουγγάτο. Ένα πιάτο από τη Νέα Πραισό Here tender and blossomed moplevro from the area or Praisos and a traditional dish from Nea Praisos with moplevra omelette

Αγγινάρες σφουγγάτο.Artichoke omelette

Κεραμική αφιερωματική πλάκα από την Πραισό. Γυμνός νέος. Terra-cotta votive plaque from Praesos. Nude youth

Σχέδιο  αφιερωματικής κεραμικής πλάκας από την Βρύση των Βαβέλων (περιοχή Κουτσουνάρια Νέας Πραισού) που απεικονίζει ένα γυμνό νέο όρθιο κατά πρόσωπο. Ύστερης κλασσικής εποχής ή πιθανώς Ελληνιστικών χρόνων. 

Federico Halbheer: Cretan expedition XVI report on the researches at Praesos

Drawing of  votive terra-cotta pinax from Praesos represeιnting a nude youth standing erect en face. Epoch of advanced Greek art, or possibly to Hellenistic times. From the findings of Vavelli (today’s Nea Praisos) fountain. 

Εδώ τον απεικονίζω ανάμεσα σε κλασσικά αγάλματα που έχουν  περίπου την ίδια στάση.  I depict it among classical statues with about  the same pose

Σαν πρότυπο προφανώς χρησιμοποιήθηκε το γνωστό έργο του Πολυκλείτου Δορυφόρος ή Κανών (αριστερό άγαλμα) στο οποίο αποτυπώνονται οι ιδανικές αναλογίες της ανδρικής μορφής, ο Κανών 

As a model,  the well-known work of Polycleitus Doryphoros (spear bearer)  or Canon   (measure or rule-left statue) was obviously used, in which the ideal proportions of the male figure, the Canon, are imprinted

Τι συμβολίζει άραγε το στρογγυλό κοίλο  αντικείμενο πίσω από το αριστερό πέλμα; Είναι ασπίδα τοποθετημένη πολύ πίσω ή πιθανώς δίσκος δισκοβόλου; (το μέγεθος συνηγορεί σε αυτό). Ίσως όμως είναι κάθετη απεικόνιση της στρογγυλής βαλβίδας του σημείου δηλ. από το οποίο γινόταν η ρίψη του δίσκου

Τα αφιερώματα στο ιερό της πηγής  γινόταν με αφορμή το πέρασμα των νέων από την εφηβεία στην ενηλικίωση.Οι οπές στο αριστερό πλάι της πλάκας δείχνουν πως στερεωνόταν κάπου

What does the round hollow object behind the left sole symbolize? Is it a far away shield  or rather  a discobolus discus? (the dimention shows something like that). But maybe it's a vertical display of the  round valve,  the point where the disc was dropped. Τhe tributes to the sanctuary of the spring were made on the occasion of the passage of young people from adolescence to adulthood. The holes on the left side of the plaque show that  was fixed somewhere

Αρχαίος δίσκος δισκοβόλου. Ancient discobolus discus

Αρχαίοι δισκοβόλοι. Αncient discobolus

Λουτροειδής λάρνακα ΥΜΙΙΙΒ περιόδου από τον Άγιο Σπυρίδωνα Σητείας. Late Minoan IIIB clay bathtub- sarcophagus with octopi and fishes, from Aghios Spyridon of Sitia

Από τις Παπούρες περιοχή ΒΑ του χωριού Άγιος Σπυρίδωνας Σητείας  είναι λουτροειδής λάρνακα με παράσταση χταποδιού που βρίσκεται στο μουσείο Α. Νικολάου. Πρέπει να είναι η με αρ. 73  απεικονιζόμενη στον τουριστικό οδηγό του Μουσείου κεραμική λουτροειδής σαρκοφάγος ΥΜ ΙΙΙΒ περ. με  χταπόδια και ψάρια. Πραισός (Κωστή Δαβάρα: Μουσείο Αγίου Νικολάου) .

Το χταπόδι στην πρόσοψη  απεικονίζεται αξονικά με το κεφάλι κεντρικό με  τα πλοκάμια να αποκλίνουν προς τα αριστερά και δεξιά 

Σχετικά με την τεχνοτροπία την εποχή και το συμβολισμό  παραθέτω μεταφρασμένα μικρά αποσπάσματα από την εργασία της αρχαιολόγου  Lucia Alberti  : The funerary meaning of the octopus in the LM IIIC Crete

Η μορφή του  χταποδιού απεικονιζόταν παντού κατά τη μινωική περίοδο κάτι που ερμηνεύτηκε αρχικά  σαν ένα σύμβολο της εμπορικής επικυριαρχίας στο Αιγαίο των Μινωιτών μια που με τα πλοκάμια του  στην ανθρώπινη φαντασία ταυτίζεται με την εξάπλωση και την οικονομική δραστηριότητα.  

Οι μινωίτες καλλιτέχνες επέλεγαν στοιχεία  από το φυσικό κόσμο.  Τα πρώτα δείγματα του χταποδιού σαν διακοσμητικού στοιχείου  θα τα  βρούμε στα λεγόμενα  Καμαραϊκά αγγεία της MεσοMινωικής  II περιόδου (1900-1700) η οποία  χαρακτηρίζεται από ακινησία και σταθερότητα. Το χταπόδι είναι κάθετο, με το «σάκο» προς τα κάτω και με τα έξι ή οκτώ πλοκάμια να εκτείνονται με  ένα συμμετρικό τρόπο

Η «ακινησία» του Καμαραϊκού ρυθμού έρχεται σε  βαθιά αντίθεση με την ιδέα της κίνησης και της ελευθερίας των αγγείων του επομένου του «Θαλάσσιου ρυθμού» .  Ένας από τους λίγους κανόνες της διακόσμησης σε αυτό το στυλ είναι  η αξονική θέση του χταποδιού: το κεφάλι είναι πάντα κεντρικό με  τα πλοκάμια να αποκλίνουν προς τα αριστερά και δεξιά  δημιουργώντας παράλληλα ανοικτές  κυματιστές ζώνες τη μια  πάνω από την άλλη

Μετά τον θαλάσσιο ρυθμό  καθώς πάμε στην Υστερομινωική περίοδο, αρχίζει η τεχνοτροπία του νατουραλισμού και του ιμπρεσιονισμού να αλλάζει. Η απεικόνιση γίνεται σχηματική με τελείως παραμορφωμένα χαρακτηριστικά και η έμφαση δίνεται σε ορισμένα όργανα όπως τα μάτια.
Η έννοια και η χρήση του μοτίβου  φαίνεται να αλλάζει στην Κρήτη από την ΥM IIIB  περίοδο(1300 π.Χ) και μετά. Είναι το 13ο αιώνα π.Χ., που λάρνακες (πήλινα σκεύη ταφής)  διακοσμημένες με ένα ή περισσότερα μοτίβα από χταπόδι εμφανίζονται πολύ συχνά,  συνδέοντας καθοριστικά αυτό το μοτίβο  με τις ταφές. 

Η παρουσία στις λάρνακες και στα ταφικά αγγεία, που είναι πιο συχνή όπως πάμε στα ανατολικά του νησιού,  φαίνεται να δείχνει  ότι αυτό το θαλάσσιο πλάσμα  δεν σχετιζόταν πλέον γενικά με τη φύση ή τη θαλάσσια πανίδα.

Η φιγούρα του χταποδιού  σχετίζεται  άμεσα με τη θάλασσα και  σε γενικές γραμμές, με το νερό. Η ιδέα ότι η μετά θάνατον ζωή με μινωικούς όρους συνδεόταν  με το νερό και τη θάλασσα έχει ήδη εξερευνηθεί στην αρχαιολογία του Αιγαίου.  Ο  αρχαιολόγος L.V Watrous μελέτησε τον πιθανό συμβολισμό των διακοσμητικών μοτίβων σε λάρνακες, υποθέτοντας ότι  αναπαράγουν με ένα περισσότερο ή λιγότερο συνθετικό τρόπο το ταξίδι των νεκρών προς την μετά θάνατον ζωή, σαν  πέρα ​​από  τη θάλασσα ή καλύτερα «πέρα από το νερό» 

Άλλοι  όπως ο Laffineur τονίζουν τη σημασία του νερού ως αναγεννητικού  υγρού.  Η ερμηνεία αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται από την λάρνακα της Επισκοπής Ιεράπετρας  στην οποία το άρμα του νεκρού μεταφέρεται  από ένα χταπόδι. Τα πλοκάμια του εμφανίζονται  σαν τα κύματα της θάλασσας και σε αυτή την περίπτωση, το χταπόδι φαίνεται ο σύντροφος και οδηγός του νεκρού στο μεταθανάτιο  ταξίδι.

Άλλα μοτίβα που διακοσμούν τις λάρνακες της  ΥΜ ΙΙΙΒ-Γ περιόδου (1300-1100 π.Χ.) , όπως τα ψάρια, τα κύματα φαίνεται να επιβεβαιώνουν ότι ο θάνατος και η μετά θάνατον ζωή  σχετίζονται με τη θάλασσα ή  γενικότερα, με το νερό. Πολύ συχνά αυτές οι διακοσμήσεις είναι μέσα στις λάρνακες (όπως σε αυτήν από τις Παπούρες ), γεγονός που υποδηλώνει ότι το σώμα  σαν να ήταν μέσα στο υγρό. Η σχέση ανάμεσα στη θάλασσα και τα ταφικά έθιμα φαίνεται να είναι επίσης επιβεβαιωμένη από τα λίγα προπλάσματα  πλοίων που βρέθηκαν σε τάφους .

Στην ΥM ΙΙΙΓ(1200-1100 π.Χ.)  περίοδο επιβάλλονται πολλά διακοσμητικά μοτίβα που πολύ συχνά σχετίζονται με το φυσικό κόσμο: ζώα της γης και της θάλασσας που αναμειγνύονται μαζί,  λουλούδια, δέντρα, θάμνοι μερικές φορές  παρόμοιοι  με το δέντρο της ζωής της Ανατολικής παράδοσης και  τα πάντα φαίνεται να «παράγονται» από το χταπόδι στο κέντρο της σκηνής. Ως εκ τούτου, το χταπόδι εμφανίζεται ως το σύμβολο του πνεύματος της ζωής, ένα στοιχείο αναγεννητή, από και προς το οποίο κάθε ζωντανό ον, ζωικό ή φυτικό, προκύπτει και επιστρέφει. Τέτοιες παραστάσεις και η χρήση σε τάφους των  ψευδόστομων αμφορέων,  φαίνεται να επιβεβαιώνουν  ότι κατά τα τελευταία στάδια της Εποχής του Χαλκού στο Αιγαίο το χταπόδι είχε μια έννοια που  συνδέεται όχι μόνο με το θάνατο, αλλά και με τη μετά θάνατον ζωή, ένα σύμβολο της αιωνιότητας ή  και ένα είδος συντρόφου στα ταξίδια κατά τη διάρκεια του τελικού,  δύσκολου, και μυστηριώδους ανθρώπινου ταξιδιού.

From Papoures  an area near the village Aghios Spyridon (in province of Sitia- Crete) comes a bathtub-larnax with the depiction of octopus now at Aghios Nikolaos museum. Must be the  Late Minoan IIIB  clay bathtub- sarcophagus with octopi and fishes. Praisos depicted in touristic map of the museum (Costis Davaras: Hagios Nikolaos Museum)  

The octopus on the façade is axially depicted with the head central with the tentacles tilted to the left and right

Regarding the style at the time and the symbolism, I quote translated small excerpts from the work of archaeologist Lucia Alberti: The funerary meaning of the octopus in the LM IIIC Crete

The shape of the octopus was depicted everywhere during the Minoan period, something that was originally interpreted as a symbol of commercial supremacy in the Aegean by the Minoans, as its tentacles in the human imagination coincide with the expansion and economic activity.

Minoan artists chose elements from the natural world.

We find the first examples of the octopus already in the MM II Kamares pottery, characterized by immobility and fixity The octopus is vertical, with the ‘sakos’ down and the six or eight tentacles extending in a symmetrical ordered way from the head, made from a simple oblong element

 

The ‘immobility’ of the Kamares octopus contrasts deeply with the idea of movement and freedom of the subsequent Marine Style vases, in which the octopus is folded up and tilted, losing all of its fixity and immobility

One of the few rules of the decorative syntax of the Octopus Style is the axial position of the octopus: the head is always central, designed under the neck, the tentacles diverging to left and right and creating parallel open wavy bands laid one on top of the other.

After the Marine style as we go into the Late Minoan period, the style of naturalism and impressionism begins to change. The display is schematic with completely distorted features and the emphasis is on certain organs such as the eyes

The meaning and the use of the octopus pattern seem to change in Crete from LM IIIB onwards, It is in the 13th century BC, that larnakes decorated with one or more octopus figures become very common, definitely linking the octopus pattern to burials.

This presence on larnakes and ‘funerary’ vases seems to suggest that this marine creature had assumed a specific meaning, no longer generically related to nature or to marine fauna.

The octopus figure deals directly with the sea and, generally speaking, with water. The concept that afterlife in Minoan/Mycenaean terms was associated with water and sea has already been explored in Aegean archaeology. Watrous studied the possible symbolism of the larnakes decorative motifs, suggesting that they reproduce in a more or less synthetic way the travelling of the dead towards afterlife, conceived as beyond the sea or better ’beyond water’

Laffineur also stressed the importance of water as a regenerative liquid (Laffineur 1991). This interpretation seems to be confirmed by the Episkopi larnax, in which the dead chariot is placed on and/or carried by an octopus [Figure 4c] (Marinatos 1993: 236-237). Its tentacles appear like the waves of the sea and in this case, the octopus seems the companion and guide of the dead in the afterlife journey.

Other motifs that decorate the LM IIIB-C period (1300-1100 b.C) larnakes, such as fish, waves, octopuses, seem to confirm that death and afterlife are related to the sea or, more generally, to water. Very often these decorations are inside the larnakes (as our larnax from Papoures), suggesting that the corpse was deposed as if it was inside the liquid  The relationship between sea and burial customs seems to be also confirmed by the few models of boats found in tombs

In LM/LH IIIC very elaborated versions with numerous decorative motifs impose themselves. The motifs utilized are very often linked to the natural world: animals of earth and sea mixed together, flowers, trees, shrubs sometimes similar to the tree of life of the Oriental tradition, everything apparently ‘generated’ by the octopus at the centre of the scene. In this last representation, therefore, the octopus appears as the symbol of a spirit of life, a regenerator element, from and to which every living being, animal or vegetable, arises and returns. This specific representation and the use in tombs of the OSJs seem to confirm that in the last phases of the Aegean Bronze Age the octopus had a meaning connected not just with death, but also with the afterlife, a symbol of eternity and/or a sort of travelling companion during the final, difficult, and mysterious human journey.

Νομίσματα της Πραισού με κεφαλή Μέδουσας και Μέλισσα. Coins of ancient Praisos with head of Medousa and Bee

Σε μια δημοπρασία που έλαβε χώρα  στις 25 Οκτωβρίου του 2018 στο Λονδίνο από την Roma Numismatics Ltd  παρουσιάστηκε ένα νόμισμα που πιστεύεται πως είναι από την αρχαία Πραισό 
Εκτιμώμενη τιμή: 75 Βρετανικές λίρες. Τιμή που πουλήθηκε: 340 Βρετανικές λίρες 

Κρήτη, Πραισός (;) γύρω στο 300-270 π.Χ. Στην πρόσοψη  έχει κεφαλή της Μέδουσας/ πίσω Μέλισσα και πάνω ίσως ένα  E.  Μη δημοσιευμένο στις τυπικές αναφορές.  Πολύ καλό και εξαιρετικά σπάνιο: το τέταρτο καταγεγραμμένο παράδειγμα.

Το φαινομενικά πρώτο καταγεγραμμένο δείγμα  αυτού του τύπου πωλήθηκε από τον  όμιλο της Classical Numismatics, το 2006 και εμφανίζει ένα σύμβολο ρόδου στην πίσω πλευρά. Το νόμισμα αποδόθηκε στον Πραισό με βάση το ότι,  αυτόν τον τύπο και σύμβολο της πίσω πλευράς  μοιράζονται ασημένια ημίδραχμα που κόπηκαν εκεί

Το σύμβολο του ρόδου φαίνεται να απουσιάζει στα δύο επόμενα παραδείγματα του τύπου Μέδουσα/Μέλισσα  που προσφέρονται στη δημοπρασία από τότε  και το παράδειγμα που προσφέρεται εδώ.

Σημείωση. Η κεφαλή της Μέδουσας είναι ένα σύμβολο προστασίας που απεικονίζεται σε πολλά αρχαία νομίσματα. Όσο για την μέλισσα αυτή συνδέεται με το μύθο της γέννησης του Δικταίου Δία που ήταν η κύρια λατρευόμενη στην Πραισό θεότητα    

In the auction of  25 Oct. 2018  by Roma Numismatics Ltd at  London a coin from praisos  was presented.  Estimate: 75 GBP.  Price realized: 340 GBP

Crete, Praisos (?) Æ14. Circa 300-270 BC. Facing head of Medusa / Bee; E(?) above. Unpublished in the standard references,
Good Fine. Extremely Rare; the fourth recorded example.
The seemingly first recorded example of this type was sold by Classical Numismatic Group in 2006 and exhibits a rose symbol in the reverse field. The coin was attributed to Praisos on the basis that the reverse type and symbol is shared by an issue of silver hemidrachms minted there (see SNG Copenhagen 542). The rose symbol appears to be absent on the two subsequent examples of the Medusa / Bee type offered at auction since (see references) and the example offered here.

Note: The head of Medousa is a protective symbol depicted on many ancient coins .As for the bee, it is associated with the myth of the birth of Dicaean Zeus who was the dominant worshipped deity of Praisos 

Σε μια άλλη  δημοπρασία το Νοέμβριο του 2016  Electronic Auction 387  30 November 2016/ Classical Numismatic Group, LLC δημοπρατήθηκε ένα άλλο νόμισμα της Πραισού γύρω στο 300-270 π.Χ.  Εμπρόσθια όψη: Κεφαλή μέδουσας κατά πρόσωπο/  Οπίσθια:  μέλισσα. Αδημοσίευτο. Εκλεκτό, τραχιά σκούρα καφέ πατίνα. Εξαιρετικά σπάνιο. Εκτιμώμενη τιμή 100 δολάρ.  Τιμή που πραγματοποιήθηκε  300 δολάρ.

CRETE, Praisos. Circa 300-270 BC. Æ (13mm, 1.50 g, 12h). Facing head of Medusa / Bee. Cf. CNG E-148, lot 145, otherwise unpublished. Fine, rough dark brown patina. Extremely rare.  Electronic Auction 387  30 November 2016/ Classical Numismatic Group, LLC Estimate: 100 USD Price realized: 360 USD

Νόμισμα με Μέδουσα και μέλισσα ίσως της Πραισού 

Ένα ακόμη νόμισμα πιστεύεται πως είναι από την Πραισό. Ελληνικό αβέβαιο (Κρήτη Πραισός; Gabala Φοινίκης; Πάριον (στα δυτικά του βορείου στομίου του Ελησπόντου). 2, 13 γραμμάρια, 13 mm. Εμπρόσθια όψη. Φτερωτό Γοργόνειο,  κλειστό το στόμα, δεσμός φιδιού (;) κατά μήκος των μάγουλων και κάτω από το πηγούνι, δύο φίδια που προεξέχουν από την κορυφή του κεφαλιού και διασταυρώνεται με διάστικτο κύκλο. Οπισθία όψη.  ΘΠΡ. Μέλισσα με δύο ή τέσσερα φτερά, αβέβαιο αντικείμενο (ρόδο ή πλώρη;) αριστερά. Οι καταλογογράφοι του  CNG (classical numismatic group) αποδίδουν τα δύο γνωστά δείγματα με αυτό το είδος φτερών  στην Πραισό. Υπάρχει ένα παρόμοιο νόμισμα - νομίζω ότι είναι του ίδιου τύπου, αν και τα φτερά είναι λίγο διαφορετικά - αποδίδονται στην Gabala, της Φοινίκης  στο εγχειρίδιο ελληνικών νομισμάτων του Oliver Hoover. Ένας άλλος καταλογογράφος το βάζει  με τα τμήματα γοργονίου/ καμπυλωτής διακοσμημένης πρύμνης του αρχαίου πλοίου  που συνήθως αποδίδονται στην Άραδο (πόλη της Συρίας). Παρατηρήστε ότι τα φίδια περνούν κατευθείαν από τον κύκλο κουκίδων που πλαισιώνει την εικόνα. Πουθενά αλλού δεν έχω  δει φίδια να διαπερνούν ένα πλαίσιο. Έχω δει πορτρέτα προτομής να διαπερνούν τον διάστικτο κύκλο, αλλά η εμφάνιση των φιδιών με αυτόν τον τρόπο είναι μια τολμηρή καλλιτεχνική επιλογή.  (Cited from: https://www.cointalk.com/threads/ancients-the-buzz-word-for-the-day-is-bee.297442/)

Πραισός 3^ος αιώνας π.Χ. Κεφαλή μέδουσας κατά πρόσωπο, με μικρά φτερά στα πλευρά της κεφαλής, ερπετά γύρω από το λαιμό. Μέλισσα με ανοιχτά φτερά. Ρόδο στα αριστερά. Μη καταγεγραμμένο         https://www.gorgonemedusa.com/la-monetazione/grecia/crete-praisos/     

Greek, uncertain. (Crete, Praisos? Gabala, Phoenicia? Parion?) 2.13g 13mm Obv: Winged gorgoneion, mouth closed, snake ties (?) along cheeks and below chin, two snakes protruding from top of head and crossing beaded circle. Rev: Sometimes date ΘΠΡ; Bee with two or four wings, uncertain object (rose or prow?) sometimes to left. The CNG catalogers attribute the two known specimens with this kind of wing to Praisos on Crete. There is a similar coin -- I think it is the same type, although the wings are a bit different -- attributed to Gabala, Phoenicia in Oliver Hoover's handbook of Greek coins. Another cataloger puts it with the gorgoneion/ aplustre fractions usually attributed to Arados. Notice that the snakes on one example go right through the circle of dots that frames the image. No where else have I seen snakes pierce a frame. I’ve seen bust portraits break through dotted circle, but showing the snakes this way is a bold artistic choice.                                    

Praisos 3rd century BC.Æ 13mm (2.13 g) Facing head of Medusa, with small wings at sides of head, serpents around neck.Bee with open wings; rose to left. Unrecorded                                

Εγχειρίδιο (μαχαίρι) από τάφο της περιοχής της αρχαίας Πραισού. Dagger from a tomb of ancient Praisos’ area

Κατά την τελευταία περίοδο της Υστεροελλαδικής και Πρώιμης Εποχής του Σιδήρου εμφανίστηκε ένας νέος τύπος μαχαιριών. Η γενική μορφή και ο σχεδιασμός τους ήταν παρόμοιος με τα ξίφη τύπου NAUE II τα οποία ήταν επίσης πολύ δημοφιλή κατά την ίδια περίοδο. Κυρίως αυτά τα μαχαίρια ήταν κατασκευασμένα από σίδηρο και πιστοποιούνται τόσο στην ηπειρωτική Ελλάδα, όσο και στην Κρήτη και στα νησιά του Αιγαίου (The Greek Age of Bronze – Armour)

Ενδιαφέρον παράδειγμα σιδερένιου μαχαιριού τύπου Naue II έχουμε από την Πραισό που χρονολογείται γύρω στο 1000 π.Χ. (από τάφο)

 Από όλα τα χάλκινα μαχαίρια που έγιναν στην περιοχή του Αιγαίου, περίπου διακόσια έχουν διατηρηθεί μέχρι την εποχή μας σε μια σχεδόν ή λιγότερο καλή κατάσταση. Τα περισσότερα από αυτά τα υπό μελέτη μαχαίρια προέρχονται από τα νεκροταφεία και μόνο ένας μικρός αριθμός από οικισμούς ή κρυμμένους θησαυρούς. Καθώς οι τάφοι που περιέχουν μαχαίρια αντιπροσωπεύουν μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνολικού αριθμού των τάφων που είναι γνωστοί από τις περιόδους της εποχής του Χαλκού, «μπορεί να προταθεί ότι αυτά τα επιθετικά όπλα ανήκαν σε μεγάλο βαθμό σε λίγους πλούσιους και υψηλόβαθμους ανθρώπους».

Υπάρχει πάντα μια δύσκολη διαφορά μεταξύ των μικρών σπαθιών και των μαχαιριών, καθώς πιθανότατα εξυπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό. Το κύριο κριτήριο που χρησιμοποιούν οι μελετητές είναι το μήκος αυτών των όπλων, αλλά δεν υπάρχει ακόμη γενική συμφωνία σχετικά με τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τα μικρά σπαθιά από τα μαχαίρια. Επειδή ο αυθαίρετος διαχωρισμός των μικρών σπαθιών και των μαχαιριών λόγω του μήκους τους προκαλεί ανωμαλίες και σύγχυση, ορισμένοι μελετητές όπως ο Δρ. Θανάσης Ι. Παπαδόπουλος αποφάσισαν να εκλάβουν ως μαχαίρια όλα εκείνα τα όπλα των οποίων το γενικό περίγραμμα αντιστοιχεί στον βασικό, συνήθη τύπο των μαχαιριών, δίνοντας λιγότερη προσοχή στο μήκος τους, το οποίο ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν υπερβαίνει το μέγιστο τα 45 cm.

 The Naue II Sword by Brock Hoagland

Το Naue II, γνωστό και ως σπαθί με γροθιά ήταν ένα από τα μεγαλύτερης διάρκειας όλων των τύπων σπαθιών. Αρχικά εμφανίστηκε στην ύστερη εποχή του Χαλκού και διήρκεσε μέχρι την Εποχή του Σιδήρου, με διάρκεια 500-700 χρόνων, και κατασκευαζόταν και από τα δύο μέταλλα. Εμφανίστηκε στη Βόρεια Ιταλία ήδη από το 1450 π.Χ . Ήταν ένα ανθεκτικό σπαθί ενός στυλ γνωστού ως cut-and-thrust μαχαιριά και επίθεση κατάλληλο και για τα δύο, αν και ήταν σχεδιασμένο για να δώσει ισχυρό χτύπημα. Υπήρχαν σπαθιά μαχαιριάς και επίθεσης πριν από αυτό, αλλά μετά από περαιτέρω ανάπτυξη το Naue II εξαπλώθηκε ευρέως και αντικατέστησε άλλους τύπους σπαθιών. Διαδόθηκε πρώτα στην Κεντρική Ευρώπη, στη Σκανδιναβία και στις Βρετανικές Νήσους. Αλλά πήγε και προς την άλλη κατεύθυνση. Μέχρι το 1200 π.Χ. ή την εποχή της Καταστροφής που έπληξε τους μεγάλους πολιτισμούς της Ύστερης Εποχής του Χαλκού (με εξαίρεση την Αίγυπτο) είχε εξαπλωθεί στην Ελλάδα, την Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου, το Λεβάντε, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Ήταν πολύ δημοφιλές στην Ελλάδα και το Αιγαίο, αλλά στην Κεντρική Ευρώπη βρέθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός - 38 χάλκινα από τον ελληνικό κόσμο (συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου), πάνω από 100 από την Ιταλία και πάνω από 130 από την πρώην Γιουγκοσλαβία. (Σημείωση: Έχουν βρεθεί αναμφισβήτητα από τότε που γράφτηκε η παρούσα αναφορά για αυτούς τους αριθμούς)
Σε όλες αυτές τις περιοχές ήταν το τυποποιημένο σπαθί μέχρι τον 7ο αι. π.Χ. με το σίδερο να αντικαθιστά το χαλκό αλλά να εξακολουθεί να έχει το ίδιο βασικό σχέδιο.

Τι μέτρησε για τη δημοτικότητά του; Πρώτα απ 'όλα, ήταν ένα θαυμάσιο όπλο πολύ κατάλληλο για τις τακτικές μάχες που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια των αιώνων χρήσης του. Ήταν μεγαλύτερο από ότι πολλά από τα ξίφη που αντικατέστησε (τύποι σπαθιών στις γειτονικές περιοχές της ανατολικής Μεσογείου είχαν αναπτυχθεί αρκετά σύντομα εκείνη την εποχή). Πολλά από τα ξίφη που αντικατέστησε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μαχαίρωμα ή κόψιμο αλλά όχι και για τα δύο. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ήταν ένα ανθεκτικό όπλο, το οποίο θα μπορούσε να αντέξει σε σκληρή χρήση στο πεδίο της μάχης χωρίς να αποτύχει ο χρήστης του. Και είναι πιθανό οι βόρειοι «βάρβαροι» μισθοφόροι που υπηρετούσαν στους στρατούς των πολιτισμών της ανατολικής Μεσογείου να έφεραν μαζί τους το όπλο που γνώριζαν. Ωστόσο, έπρεπε να είναι ανώτερο από εκείνα που αντιμετώπισε ή δεν θα τα είχε αντικαταστήσει και παραμείνει σε χρήση για τόσο πολύ καιρό. Έχουν βρεθεί αρκετά από τον ελληνικό κόσμο για να υποθέσουμε ότι ορισμένα πρέπει να είχαν γίνει τοπικά και δεν ήταν εισαγωγές.

 Με μια ασφαλή λαβή και μια μακρά λεπίδα ένας πολεμιστής θα μπορούσε να δώσει ένα καταστροφικό χτύπημα εναντίον ενός αντιπάλου και το Naue II χρησιμοποιήθηκε πιθανότατα πιο συχνά με αυτόν τον τρόπο
Δεδομένου ότι το Naue II είχε απήχηση για 700 χρόνια, πρώτα χάλκινο και στη συνέχεια σιδερένιο, ίσως είμαστε σίγουροι ότι σπάνια απoγοήτευσε τους κατόχους του στο πεδίο της μάχης. Και αυτή είναι η τελική δοκιμή οποιουδήποτε όπλου. Ένα σπαθί που είχε απήχηση για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα πρέπει να θεωρούνταν αρκετά επιτυχημένο

 Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω ότι: «μπορεί να προταθεί ότι αυτά τα επιθετικά όπλα ανήκαν σε μεγάλο βαθμό σε λίγους πλούσιους και υψηλόβαθμους ανθρώπους». λογικά το μαχαίρι της Πραισού θα ανήκε σε κάποιο υψηλόβαθμο . Τότε βέβαια δεν είχε δημιουργηθεί η πόλη της Πραισού και προφανώς δεν υπήρχε τοπικό εργαστήριο άρα ήταν εισαγωγής

DAGGERS NAUE II TYPE During the very end period of the Late Helladic and Early Iron Age a new type of daggers appeared. The general shape and design of these daggers was similar to the NAUE II swords which were also very popular during the same period. Mostly these daggers were made of iron and are attested both in Greece mainland, Crete and Aegean islands.

Interesting example of iron dagger Naue II Type from Praisos dated around 1000 BC

Of all the bronze daggers made in the Aegean area about two hundred have survived down to our times in a more or less good condition. Most of these daggers under study come from cemeteries, and only a small number from settlements or hoards. As the tombs containing daggers represent only a small percentage of the total number of tombs known from the Bronze Age periods, it might be suggested that this thrusting weapons was largely owned by few rich and high ranking people.

There is always a difficult in distinguishing between short swords (dirks) and daggers, since most probably they served the same purpose. The main and criterion used by the scholars is the length of these weapons, but there is still no general agreement about the dividing line separating short swords from daggers. Because the arbitrary division of short swords (dirks) and daggers on the basis of their length produce anomalies and confusion, some scholars like Dr. Thanasis J. Papadopoulos have decided to take as daggers all those weapons whose general outline corresponds to the basic, standard type of daggers, paying less attention to their length, which however in no case exceed a maximum of 45 cm.

One of the longest lasting of all sword types was the Naue II, also known as the grip-tongue sword. First appearing in the late Bronze Age it lasted well into the Iron Age, a span of 500-700 years, and was made in both metals.  As early as 1450 BCE (high chronology; for low chronology reduce Bronze Age dates by 200-250 years) in northern Italy smiths came up with an early type of a sword now known as the Naue II. This was a sturdy sword of a style known as cut-and-thrust being suited for both, although the Naue II was more designed for delivering a powerful slash. There were cut-and-thrust swords before this, but after further development the Naue II spread widely and replaced other swords types. It spread first into central Europe, Scandinavia and the British Isles. But it also went in the other direction. By 1200 BCE or around the time of the Catastrophe that befell the great Late Bronze Age civilizations (with the exception of Egypt) it had spread to Greece, Crete, the Aegean Islands, the Levant, Palestine and Egypt. It was quite popular in Greece and the Aegean, but it is in Central Europe that the greatest number has been found—38 bronze ones from the Greek world (including Cyprus), over 100 from Italy and over 130 from the former Yugoslavia. (Note: More have undoubtedly been found since my reference for these numbers was written.) In all these areas it was the standard sword until the 7th C. BCE with iron replacing bronze, but still the same basic design.

What accounts for its popularity? First and foremost, it was a superb weapon well suited for the battle tactics prevailing during its centuries of use. It was longer than many of the swords it replaced (sword types in the lands bordering the eastern Mediterranean had grown quite short by that time) and there is an inherent advantage in having a longer reach, within practical limits. Many of the swords it replaced could be used for stabbing or slashing, but not both. As mentioned previously it was a sturdy weapon, one that would stand up to hard use on the battlefield without failing its user. And it is possible that northern “barbarian” mercenaries serving in the armies of the eastern Mediterranean civilizations brought with them the weapon they knew. However, it had to be superior to the ones it encountered or it would not have replaced them and remained in use for so long. Enough have been found from the Greek world to assume that some must have been made locally and were not imports.

Since the Naue II was carried for as much as 700 years, first in bronze and then in iron, we may be sure it rarely failed its owners on the battlefield. And that is the ultimate test of any weapon. A sword that was carried for such a long time has to be considered a remarkable success.

Considering the above: « it might be suggested that this thrusting weapons was largely owned by few rich and high ranking people» the dagger of Praisos  was owned by rich and high ranking man. Then, of course, the city of Praisos had not been established and apparently there was no local laboratory, so the dagger was maybe imported

Η  εξάπλωση των σπαθιών Naue II.  Οι κουκκίδες αντιπροσωπεύουν ένα ή περισσότερα ευρήματα. Density of Naue II swords. The dots represent one or more Naue II finds 

O κεραυνός του Δία σε νομίσματα της Πραισού.The thunderbolt of God Zeus depicted on ancient Praisos’coins

Ο  κεραυνός ήταν ένα από τα σύμβολα του πατέρα των θεών του Δία. Απεικονίζεται σε νομίσματα αρκετών πόλεων όπως της αρχαίας Πραισού όπου  η κατ’εξοχήν λατρευόμενη θεότητα ήταν ο Δικταίος Δίας. Στην επικράτεια της  εξ άλλου βρισκόταν  η Δίκτη όπου γεννήθηκε και ανδρώθηκε ο Θεός και υπό την προστασία της  ήταν  για καιρό το ιερό του στην Ελεία στο Ρουσόλακκο. Σύμφωνα με  διάφορους ερευνητές πάλι  ναός του  υπήρχε  ή στην κορυφή της Α Ακρόπολης της Πραισού  ή στον κοντινό  σημερινό λόφο του Προφήτη Ηλία (Πωλ Φωρ.  Σε αρκετά από τα νομίσματα της πόλης απεικονίζεται ο Δίας ένθρονος ή με μορφή ταύρου. Σε άλλα πάλι ζώα που συνδέονται με τη γέννηση του όπως η αμάλθεια το περιστέρι οι  μέλισσες.  

Πρόκειται για ένα πανάρχαιο σύμβολο που πριν από το Δία εμφανίζεται να το κρατούν διάφοροι  θεοί της Ανατολής. Νεότερες ερμηνείες λένε: Αυτό το στέλεχος που διαχέεται και από τις δύο πλευρές του χεριού του σε τριπλή εκατέρωθεν σχάση (δηλαδή, 3 + 3 = 6 ακτίνες σε διαθλαστική ή ευθεία κίνηση) ή σε πενταπλή (5 + 5), θυμίζει άνθος (όπως στο νόμισμά μας). Εδώ η δύναμη του Διός εμφανίζεται ως πενταπλή: 5 +5 = 10 > η ιερά τετρακτύς των Πυθαγορείων.  Ο κεραυνός είναι περισσότερο γνωστός ως καταστροφέας. Υπό αυτή την έννοια, εμφανίζεται  με τη δεκαπλή του όψη (5 + 5). Το 10 είναι, όπως είπαμε, η τετρακτύς των Πυθαγορείων, που σχηματίζεται από το άθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών: 1+2+3+4 = 10 και συμβολίζει την ολοκλήρωση του κύκλου και την αρχή ενός νέου, την καταστροφή του προηγούμενου και την ανάδυση του επομένου (αφού 10 = 1+0 = 1). Γι’ αυτό,  ο κεραυνός εικονίζεται ως «άνθος», αφού το λουλούδι ανθίζει και μαραίνεται (καταστρέφεται, πεθαίνει) για να σχηματίσει τον καρπό, σε έναν αέναο κύκλο επαναλαμβανόμενο και σταθερό. Υπό αυτή την έννοια, ο κεραυνός είναι ζωή  εντός του κύκλου του αναγεννώμενου αμετάβλητα χρόνου (10). Άρα, ο κεραυνός εμπερικλείει την πλήρη δύναμη του Διός, την καταστροφική και αναδημιουργική του δύναμη

Αργυρό ημίδραχμο από την Πραισό με τον κεραυνό του Δία. Argent Himidrachme from Praisos  with Zeus' thunderbolt

Άλλο ένα νόμισμα από την Πραισό με τον κεραυνό του Δία  Another coin from Praisos with Zeus' thunderbolt

The thunderbolt was one of the symbols of  Zeus the father of  ancient greek  gods. It is depicted on coins of several cities, such as ancient Praisos, where the most worshiped deity was Dictaean Zeus. In its territory there was Dikte, where God was born and raised, and  for a long time was under its protection His sanctuary (Helia in Rousolelakos Palaikastrosn). According to several scholars a temple of God existed either at the top of the 1st Acropolis of Praisos  or on the near hill of Prophet Elias (Paul Far). In many of  city’s  coins, is Depicted Zeus enthroned  or as a bull. Other animals associated with his  birth such as Amalthea,  the pigeon the bees, are depicted on coins of the city too .

Thunderbolt is an ancient symbol that before Zeus appears to be held by various gods of the East. Newer interpretations say:

This stem diffused from both sides of its hand to triple fission (ie, 3 + 3 = 6 rays in refractive or straight motion) or five-fold (5 + 5), reminiscent of a flower (as in our currency). Here the power of Zeus appears as a five-fold: 5 +5 = 10> the sacred tetractys of Pythagoreans. The thunderbolt is best known as a destroyer. In this sense, it appears in its tenth aspect (5 + 5). 10 is, as we have said, the sacred tetractys of Pythagoreans, formed by the sum of the first four numbers: 1 + 2 + 3 + 4 = 10 and symbolizes the completion of the cycle and the beginning of a new, the destruction of the former and the emergence the next (after 10 = 1 + 0 = 1). That's why the thunderbolt is depicted as a "flower," as the flower blooms and withers (dies) to form the fruit, into a perpetual, repetitive and stable cycle. In this sense, thunderbolt is life within the cycle of regenerated unchanged time (10). Thus, lightning encompasses the full power of Zeus, its destructive and recreational power

Νόμισμα με κεραυνό από την Πέλλα-Μακεδονία Coin with thunderbolt from Pella-Macedonia 

Ασημένιο τετράδραχμο επί εποχής  Ηλιοκλή Β´ του Δικαίου  (2ος/1ος αιώνας π.Χ.) ηγεμόνα του Ινδοελληνικού βασιλείου. Silver tetradrachm. Hliocles II οne of the later Indo-Greek kings (2-1cent.b.C)

O Δίας με τον κεραυνό σε διάφορα ελληνικά  αγγεία. Zeus with the thunderbolt on greekvases 

  

Hadad ο  Ασσύριος θεός της καταιγίδας και του κεραυνού. Hadad .Assyrian god of storm and rain 

Ο Μαρδούκ. Βαβυλωνιακή πολεμική θεότητα .Marduk.Babylonian  war god 

   

Ο κεραμικός λέων από το Λόφο Βωμό της Πραισού. The terracotta lion from the Altar Hill of Praisos

Στο Λόφο Βωμό (Γ Ακρόπολη )της αρχαίας Πραισού βρέθηκαν μιά σειρά από λέοντες σύμβολα της θεάς Ρέας και πολυάριθμα αφιερωματικά όπως ομοιώματα και κομμάτια αληθινού εξοπλισμού ,χάλκινοι δίσκοι , κύμβαλα και ασπίδες που παραπέμπουν σε εκστατική λατρεία και έχουν συνδεθεί με το χορό των Κουρητών. Αυτά έχουν υποδηλώσει ότι πιθανώς σε αυτό το ιερό έχει λατρευτεί η θεά Ρέα με το γιό της το Δία .
Ο απεικονιζόμενος κεραμικός λέων του 6ου π.Χ. μαζί με τα πιο πολλά εκθέματα βρίσκεται σήμερα στο μουσείο Ηρακλείου. Εδώ αναπαριστώ τη λατρεία στο Λόφο Βωμό με τους Κουρήτες και τις ιέρειες του ιερού

In Altar Hill or 3rd Acropolis of Praisos were found: A number of lions symbols of goddess Rea and many votives as models of armor that reminds us ecstatic worship connected with the dance of Kouretes . We suppose that in this sanctuary goddess Rea and her son Zeus were worshiped.

The terracotta lion in our photo dating from the 6th century b. C. is now in the museum of Heraklion. Here I depict the worship on the Altar Hill with Kouretes and priestesses of the sanctuary